บทที่ 468

เมื่อสองปีก่อน ฉันจากโลกของดิกสันมาโดยไม่มีคำพูดใด ๆ และนั่นเป็นสิ่งที่เลวร้ายต่อเขามาก ซัมเมอร์เล่าถึงความเศร้าของเขาอย่างละเอียดหลังจากที่ฉันตื่นขึ้นมา เธอชอบเขาครั้งแล้วครั้งเล่าหลังจากนั้น เพราะเธอเห็นความสิ้นหวังของเขา โชคดีที่ฉันรู้เกี่ยวกับมันในตอนนี้ ความอ่อนน้อมในประโยคนี้มันหนักแน่นมาก ใช่แล้ว อ่อนน้อม ในตอนนี้ ดิกสันอ่อนน้อมมากเมื่อเผชิญหน้ากับฉัน เหมือนที่ฉันเคยปฏิบัติต่อเขาในอดีต ทุกสิ่งทุกอย่างทำให้ข้างในใจของฉันสั่นสะท้าน ฉันไม่สามารถเห็นดิกสันตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้มาก่อน ฉันหลับตาลงเพื่อไม่มองไปที่เขาและขอให้เขาจากไป “ขอบคุณที่พาฉันมาส่งที่โรงพยาบาล คุณไปได้เเล้วนะคะ ฉันขอตัวนอนพักสักครู่” เขาพูดกับฉันอย่างระมัดระวัง “แคโรไลน์” ทันใดนั้นฉันก็ลืมตาขึ้นและพูดว่า “ได้โปรดหยุดซักทีเถอะค่ะ!” ฉันลุกขึ้นนั่งและขอร้องเขาว่า “หยุดเรียกฉันด้วยน้ำเสียงและความรู้แบบนั้นซักที หยุดทำให้ฉันหวั่นไหวได้แล้ว!” ดิกสันหลับตาลงและออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ ทันใดนั้นฉันก็รู้สึกว่ามันโหดร้ายมากที่ปฏิบัติต่อเขาแบบนั้น ความเจ็บปวดในร่างกายของฉันบรรเทาลงเล็กน้อย ฉันจ้องไปที่เข็มฉีดย