บทที่ 465

มันช่างงดงามจนทำให้รู้สึกเหงา ณ ขณะนั้น มันทำให้ฉันนึกถึงแซคคารี่ เขาคือดอกไม้ไฟที่สวยงามที่สุดที่ฉันเคยเห็นมาในชีวิต ในเวลาเดียวกันมันก็เป็นประสบการณ์ที่โดดเดี่ยวที่สุดเช่นกัน ช่วงเวลาที่สวยงามนั่นเกิดขึ้นเพียงแค่ครู่เดียว ร่างบางถอนใจ ขณะที่หัวใจท่วมท้นไปด้วยความเศร้า จู่ ๆ วอลเลซที่อยู่ข้างฉันก็รีบถามขึ้นอย่างกระตือรือร้น “แคโรไลน์น้อย คุณรู้ชื่อเรียกอีกชื่อของดอกไม้ไฟหรือเปล่า?” เขาเรียกฉันว่าแคโรไลน์น้อยอีกแล้ว... ฉันให้ความสนใจกับคำถามของเขา และถามขึ้น “อีกชื่อคืออะไร?” “โสเภณี! ในอดีตพวกเขาไม่ได้เรียกโสเภณีว่าเป็นดอกไม้ไฟ หรืออะไรที่คล้ายกันหรอกเหรอ? พวกเขานั้นสวยงาม แต่ความงามที่คงอยู่ได้ไม่นาน เหมือนกับดอกไม้ไฟที่หายไปในชั่วพริบตา นั่นคือสิ่งที่พวกเขาหมายถึง ‘ดอกไม้ที่ไฟเลือนหายไปอย่างรวดเร็ว’ “ วอลเลซที่เติบโตในฝรั่งเศส เป็นเรื่องธรรมดาที่เขาจะเข้าใจผิดเกี่ยวกับวัฒนธรรมพื้นบ้าน ฉันอธิบาย “โสเภณีไม่ใช่ดอกไม้ไฟ มันคือสถานที่ที่พวกเขาอยู่อาศัย โดยเรียกสถานที่นั้นว่า สถานที่แห่งดอกไม้ไฟ” เขาถามฉัน “มันไม่เหมือนกันเหรอ?” “นายอยู่ในฝรั่งเศส แล้วนายถูกเรียกว่าฝรั่งเศสหรือเ