บทที่ 378

ร่างสูงข้างตัวแผ่รังสีเย็นยะเยือกออกมาเต็มเปี่ยม แคโรหลับตาลงอย่างเหนื่อยหน่าย พลางหันไปบอกชายหนุ่มหน้าหล่ออีกคนที่ยังทำหน้าเลิกลักกับสถานการณ์ตรงหน้า “โทษทีนะ ฉันไม่มีแฟนหรอก แต่ว่าก็ให้เบอร์คุณไม่ได้ เพราะเราไม่ได้รู้จักกัน” อีกฝ่ายพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะเกินออกไป ร่างเล็กหมุนตัวออกจากอ้อมแขนหนา พลันปรายตามอง “เราก็ไม่ได้รู้จักกัน” แซคคารี่ยังคงนิ่งทว่าขบริมฝีปากแน่น นัยน์ตาคู่คมมองมาที่ช่วงเอวคอดด้วยสายตาไม่พอใจ แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา ฉันหมุนตัวเดินไปอีกทาง แต่ชั่วพริบตา มือหนากลับคว้าข้อมือบางไว้จนต้องหันมอง “เบล เธอไม่อยากคุยกับฉันเหรอ?” แปดเดือนก่อน ฉันคิดถึงเขา คิดถึงมาก ๆ จนไม่อยากให้หนีจากกันไปไหน ฉันบินไปฟินแลนด์ถึงสองครั้ง ไม่สิ ถ้ารวมตอนที่อีกฝ่ายอยู่ในคุกก็รวมเป็นสามครั้ง แต่ทั้งสามครั้งนั้น ไม่เคยมีสักครั้งที่ฉันจะได้เห็นคนตรงหน้า! แล้วมันเป็นความผิดเขาใช่มั้ย?! ฉันไม่กล้าโยนความผิดให้เขาหรอก ถึงได้เลือกเก็บทุกอย่างไว้กับตัวเอง และจะให้โทษเขาเรื่องเด็ก ๆ ก็ไม่ได้ เพราะฉันเป็นคนเลือกที่จะเก็บพวกเขาไว้ และให้กำเนิดเอง แค่คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น น้ำตาก็แทบจะไหลออกมา