บทที่ 302

สุดท้ายแล้ว แซคคารี่ก็ไม่ได้โทรกลับมา แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องน่าตกใจอะไร พอตกดึก ฉันก็ได้รับข้อความตอบกลับจากยารา ยารา: “ฉันอยู่ที่เมืองอู๋” แคโรชะงัก ก่อนพิมพ์ตอบ แคโรไลน์: “เธอยังมีธุระที่ต้องการที่นั่นอีกเหรอ?” ยารา: “มีงานนิทรรศการอะนิเมชั่นที่หนึ่งเชิญฉันไปออกงาน ฉันน่าจะกลับเมืองถงพรุ่งนี้ เธอมีอะไรหรือเปล่า?” ฉันคิดอยู่นาน จนให้ที่สุดก็เลือกที่จะไม่รบกวนยารา แต่พอตอบกลับไปว่าไม่มีอะไร ปลายสายก็วิดีโอคอลมาทันที นิ้วเรียวกดรับสาย พลันหน้าจอก็แสดงภาพเด็กสาวที่สวมชุดเมดสีดำพร้อมผ้ากันเปื้อนน่ารัก ๆ อีกทั้งผมดัดลอนที่ถูกย้อมเป็นสีชมพูนั่นอีก ยิ่งมองยิ่งรู้สึกราวกับว่าอีกฝ่ายเป็นตัวละครที่เดินออกมาอะนิเมชั่นอย่างไรอย่างนั้น ฉันเคยเห็นเธอใส่กิโมโนแบบญี่ปุ่น และก็ชุดเดรสสวยแบบผู้หญิงใส่กัน พลางรู้สึกว่ายาราเป็นคนที่เหมาะกับทุกสไตล์ โดยเฉพาะแนวการ์ตูนที่เธอใส่อยู่ตอนนี้ “สวยจังเลย” ฉันชมเธอ ยารายิ้มกว้าง “เพื่อนฉันเป็นคนลากไปร่วมวงการ แต่ฉันได้ยินว่าแลนซ์จะมีคอนเสิร์ตเดี่ยวเร็ว ๆ นี้ เดี๋ยวเสร็จงานทุกอย่างฉันจะไปซื้อตั๋ว แล้วค่อยกลับเมืองถงเช้าพรุ่งนี้” เธออธิบาย “เธอไม่ชอบแลนซ