บทที่ 287

ท้องฟ้ายามค่ำคืนยังคงมีฝนตกปรอย ๆ ไฟตามทางเดินก็ส่องสว่าง ฉันจูบคางของแซคคารี่ และได้ยินเขาพูดเบา ๆ ว่า “ที่รัก เราจะแต่งงานกันเมื่อเรากลับไปที่เมืองอู๋ดีไหม?” ฉันอึ้งไปเลย ฉันถามกลับไปว่า “คุณกำลังขอฉันแต่งงานใช่ไหม?” เมื่อคืน เขายังถามว่าฉันอยากแต่งงานกับเขาไหม เขาใช้คำว่า ‘แต่งงานกันไหม’ มันแสดงให้เห็นว่าเขาพยายามเข้าใจถึงความหวังในการลุ้นคำตอบ ในที่สุดเขาก็พูดออกมาว่า ‘เราจะแต่งงานกันไหมเมื่อเรากลับไปที่เมืองอู๋’ และถามคำตอบด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน เขาเม้มริมฝีปากและยิ้ม เขามองมาที่ฉันด้วยสายตาที่ร้อนแรงและตอบว่า “เธอต้องการการขอแต่งงานแบบเรียบง่ายอย่างงั้นเหรอ?” ฉันทำหน้ามุ่ยด้วยความไม่พอใจ “มันจะเรียบง่ายได้อย่างไรกัน?” แซคคารี่ต้องการจะพูดอะไรบางอย่างต่อ แต่ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินอย่างช้า ๆ จากด้านนอกของที่พักแล้วพูดออกมาว่า “ท่านคะ อาหารเย็นพร้อมแล้ว คุณผู้หญิงส่งฉันให้มาเชิญคุณและคุณชอว์ออกไปทานอาหารค่ำค่ะ” “อืมมม ไปก่อนเลย” เสียงฝีเท้าด้านนอกเดินหายไป แซคคารี่ปล่อยฉันและเข้าไปในห้องเพื่อเปลี่ยนชุด ฉันรอเขาอยู่ข้างนอก หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ออกมาในชุดสูทและเราได้ออกไปที่