บทที่ 270

มันคล้ายกับวันนั้นที่ชายหาด เมื่อดิกสันกำลังจะจู่โจมฉัน นิสัยด้านที่เปลี่ยนไปของเขามันถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาและเขากลับช่วยฉันไว้ เป็นคืนนั้นที่ในที่สุด ฉันก็เป็นหนึ่งเดียวกับแซคคารี่เช่นกัน เมื่อฉันคิดอย่างรอบคอบ ดิกสันเป็นแรงผลักดันที่ดีมากที่อยู่เบื้องหลังทำให้แซคคารี่ร่วมงานกับฉัน ถ้าไม่ใช่เพราะเขา แซคคารี่คงไม่วางมือจากฉันแน่ ๆ บุคลิกของดิกสันเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน หัวใจของฉันจมลง และฉันรีบวิ่งไปที่ประตูคฤหาสน์ เมื่อฉันหันกลับไป ฉันก็รู้ว่าเขาหยุดนิ่งอยู่ที่ที่เขายืนอยู่ เขายิ้มและถามว่า “คุณกลัวผมเหรอ?” ฉันมองเขาด้วยใบหน้าที่หวาดกลัว มือของฉันเอื้อมไปหาลูกบิดประตูอย่างรวดเร็ว และฉันก็จับมันไว้ ทันทีที่เขาขยับตัว ฉันจะปิดประตูทันที ถึงกระนั้น จะทำอย่างไรแม้ว่าฉันจะปิดประตูก็ตามนั้น? ดิกสันมีรหัสผ่านเข้ามาในบ้านของฉันอยู่ดี ทันใดนั้น ฉันก็นึกถึงคำพูดที่เขาพูดในโรงรถเมื่อคืนวานนี้ “ครั้งต่อไปที่ผมพบคุณอีก ผมอยากอยู่กับคุณ” ความกลัวสุดขีดผุดขึ้นจากส่วนลึกภายในใจของฉัน ขณะที่ฉันรู้สึกว้าวุ่นใจ ดิกสันก็ยิ้มอย่างมีเสน่ห์ “ดูสิว่าคุณกลัวแค่ไหน กลางวันแสก ๆ ผมจะทำอะไรได้?” ฉันแอบโล