บทที่ 26

เธอมอบความหวังดีทั้งหมดให้เขา ทั้ง ๆ ที่เขาทำร้ายเธอ สิ่งที่ดิกสันควรได้รับอย่างสาสมควรจะเป็นความเกลียด และความโกรธแค้นจากเธอ ไม่ใช่การให้อภัยอย่างง่ายดายเช่นนี้ คุณคอนเนอร์ ผู้เป็นทนายมองภาพตรงหน้า ก่อนกล่าว “คุณชอว์มีสิ่งที่อยากจะได้ก่อนเธอตาย” เมื่อได้ยินแบบนั้น ร่างสูงพบว่าความเสียของตัวเองนั้นยากที่จะควบคุมแล้ว คุณทนายเอ่ยต่อ “คุณชอว์หวังจะให้คุณเป็นคนส่งตัวเธอสู่นิรันดร์ในวันที่เธอต้องจากไป โดยเล่นบทเพลงที่เธอชอบ ‘เพลงถนนแห่งสายลม’ เพลงนั้น” ดิกสันมองไปยังคุณคอนเนอร์ด้วยสายตาสงสัย “เมื่อครู่คุณพูดว่าอะไรนะ?” “คุณชอว์ต้องการให้คุณเล่นเพลง ‘ถนนแห่งสายลม’ ให้กับเธอครับ” แต่ดิกสันไม่รู้วิธีเล่นเปียโนเลย ... พลันดิกสันหันไปจ้องหน้าสุขุมของ แลนซ์ เกร็ก ผู้เป็นพี่ชายด้วยความกังวล แลนซ์สวมใส่เสื้อโค้ทสี่ดำไม่ต่างไปจากเขา ข้างตัวของพี่ชายมีเปียโนหลังใหญ่แสนแพงตั้งอยู่ ดิกสันเอ่ยปากถามเสียงสั่น “นายรู้มานานหรือยัง?” “ใช่ ฉันรู้ คนที่เด็กคนนั้นชอบคือฉัน” แลนซ์มองไปยังโลงศพที่เปิดออกเพียงครึ่งให้เห็นเพียงส่วนคอและช่วงขา ร่างของหญิงสาวผอมกริ่วและมีไฝเม็ดเล็ก ๆ อยู่บริเวณข้อเท้า