บทที่ 127

“ใช่ครับ ชื่อจริงของคุณชิค คือ แซคคารี่ ชิค” เลขารอยไขข้อสงสัยของฉันก่อนจะขอตัวกลับไป ฉันเดินกลับเข้าไปในห้องน้ำเพื่อจัดการธุระส่วนตัวต่อ ไม่นานก็หลังจากเสร็จกิจ ก็สาวเท้าออกไปจากห้องเพื่อขอน้ำอุ่นจากแม่บ้าน ฉันกินยาและตบท้ายด้วยน้ำอุ่นอีกหนึ่งแก้ว รู้สึกว่าร่างกายเริ่มผ่อนคลายขึ้นกว่าเดิม แม่บ้านเดินกลับมาหาฉันพร้อมอาหารเย็น ฉันถาม “เจ้านายคุณอยู่ที่ไหนเหรอคะ?” “คุณชิคกำลังเรียนอยู่ค่ะ” ร่างบางพยักหน้ากลับไปราวกลับไม่คิดอะไรแล้วเดินกลับห้องไป แคโรทานอาหารไปได้ไม่มากกลับรู้สึกอิ่มขึ้นมาเสียอย่างนั้น เธอถอนหายใจ ไม่มีโทรศัพท์แล้วโคตรน่าเบื่อเลย มือเรียวจัดเสื้อเชิ้ตตัวขาวให้เรียบร้อยพลางเดินไปยังสวนด้านหลัง ข้างนอกอากาศเย็นทว่ายังพอทนได้ สาวรับใช้คนเดิมดูจะเป็นกังวล เธอรีบหอบเสื้อโค้ทสีดำตัวใหญ่มาให้ฉันใส่ทันที เมื่อสวมมันลงบนตัวถึงรู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นคนตัวเล็กไปซะงั้น มันคลุมยาวจนปิดข้อเท้า แต่ฉันก็ไม่ใช่คนตัวเตี้ยอะไรซักหน่อย ฉันสูงร้อยเจ็ดสิบสองเซนติเมตรเลยนะ ทั้งสูงและมีรูปร่างดี ฉันไม่ได้น่าเกลียดอย่างที่แซคคารี่พูดซะหน่อย ทว่าเมื่อสาวรับใช้เห็นท่าทีสงสัยของฉัน เธอก็ยิ