บทที่ 124

“คนที่ไม่อยากเห็นคุณเจ็บปวดที่สุดคือผมนะ” ประโยคนั่นของเขาทำให้ฉันหวั่นไหว เกิดความเงียบขึ้นระหว่างเราชั่วขณะ ต่างคนต่างเงียบเพราะไม่รู้ว่าจะสรรหาคำพูดไหนมาต่อประโยคเมื่อกี้ได้ ไม่นานแลนซ์ก็พูดขึ้นอีก “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ดิกสันควรจะเป็นคนที่เข้าใจคุณมากที่สุด หรือคุณคิดไหมว่าเขากำลังเจอปัญหาอะไรบางอย่าง?” ปัญหาเหรอ... ดิกสันเคยพูดแล้วว่าเขาเองมีเหตุผลจำเป็น แต่ก็พูดว่าหากเธอมาที่เมืองอู๋ เขาจะแต่งงานกับเธออยู่ดี เพราะงั้นไม่ว่าจะเป็นเหตุผลหรือปัญหาอะไรมันก็ไม่สามารถเอามาแก้ต่างได้ในจุดนี้ ฉันส่ายหน้าให้กับคำถามของคนตรงหน้า นั่นทำให้เขาพูดย้ำ “ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างพวกคุณ และผมก็จะไม่บังคับคุณให้พูดอะไร” เขาหยุดพูด ก่อนเอ่ยตัดบท “แต่ผมอยากอยู่ข้าง ๆ คุณ” จิตใจที่เคยนิ่งสงบกระตุกอีกครั้งเมื่อได้ยินเขาพูดแบบนั้น ฉันลุกขึ้นยืนพลางสบตากับแลนซ์อยู่ซักพัก และท้ายที่สุดก็เลือกตอบเขาไปเพียง “ขอโทษนะ ฉันต้องไปแล้ว” แคโรรีบพุ่งตัวออกมาจากร้านอาหารก่อนจะขับรถกลับไปที่บริษัท เมื่อมาถึงก็สาวเท้าเดินไปหาชัคที่โต๊ะทำงานพร้อมสั่งให้เขาหาอพาร์ตเมนต์ใหม่ให้ฉันทันที ฉันไม่อยากอยู่ที