บทที่ 117

ฉันเม้มริมฝีปากอย่างใช้ความคิดและตอบว่า “ฉันจะคอยจับตาดู” “ดีละ พักผ่อนให้เพียงพอ” ดิกสันปลูกฝังความอยากรู้อยากเห็นบางอย่างในตัวฉัน ฉันเงยหน้าขึ้นและถามว่า “แล้วคุณล่ะ?” “ผมยังมีงานบางอย่างที่ต้องทำให้เสร็จ” ฉันไม่อยากจะรั้งเขาไว้อีกต่อไป ฉันรีบลุกขึ้นและมุ่งหน้ากลับไปชั้นบนทันที ฉันนอนบนเตียงอย่างไม่หลับฉันนอนพลิกตัว และไม่สามารถหลับไปได้ ในที่สุดดิกสันก็เข้านอนในตอนตีสาม เขาเห็นฉันจ้องมองไปที่เพดานและถามฉันอย่างสงสัยว่า “คุณเพิ่งตื่น หรือยังไม่ได้นอน?” ฉันส่ายหัวแล้วพูดว่า “นอนไม่หลับ” ดิกสันถอดเสื้อออก เผยให้เห็นหน้าอกแข็งแกร่งและพาฉันเข้าไปในอ้อมแขนของเขา “คุณมีปัญหาในการนอนหลับอยู่เสมอหรือไม่?” “ใช่ ช่วงนี้มันยากสำหรับฉันที่จะหลับ” ฉันไม่สามารถบอกได้ว่าดิกสันกำลังคิดอะไรอยู่ลึกๆ แต่เขาลูบหัวฉันแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “พยายามนอนหน่อย ผมอยู่ตรงนี่แล้ว” ฉันหลับตาลงเมื่อเขาพูดแบบนั้น และบางทีมันอาจจะเป็นการปรากฏตัวของเขาข้าง ๆ ฉัน แต่หลังจากนั้นไม่นานฉันก็หลับไป เมื่อฉันตื่นขึ้นมา ก็ไม่เห็นดิกสันอยู่ในห้อง มีโน้ตทิ้งไว้ข้างเตียง ‘อย่าลืมทานยาด้วยนะ’ ฉันลุกจากเตียงไป