บทที่ 610

“เป็นบ้า? ปัญญาอ่อน? หรืออาจจะทั้งคู่? ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ฉันจะทำลายเขาหากฉันไม่ได้เขา!” ฉันตะโกน “เธอมันบ้า!!” ฉันรีบวางสายเกวนและโทรหาทัคเกอร์ เขารีบจัดการหาที่อยู่ของดิกสัน และส่งเขาไปโรงพยาบาลทันที เมื่อฉันไปถึงโรงพยาบาล ดิกสันนั้นหมดสติ เขามีบาดแผล พร้อมกับรอยแผลมากมายทั่วร่างกาย มันมีกระทั่งรอยบาดที่แก้มเขา! ฉันโมโหเมื่อได้เห็นเขาอยู่ในสภาพเช่นนี้ “เกวน เวิร์ทอยู่ที่ไหน?” “เราจับเธอไว้แล้วครับ รอเพียงคำสั่งจากนายท่าน!” ดวงตาฉันแดงก่ำขณะออกคำสั่ง “พาเธอมานี่!” ดิกสันตื่นขึ้นมาตอนที่ฉันพูดเช่นนั้น เมื่อฉันเดินเข้าไปที่ห้องของเขา เขาก็ลืมตาอยู่แล้ว ทว่าเขามองไปรอบ ๆ ด้วยความหวาดกลัวในแววตา เมื่อเขาเห็นฉัน เขาก็ขดตัวราวกับเด็กขี้กลัว เขากลัวสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย และหวาดกลัวคนแปลกหน้า เมื่อฉันได้เห็นชายที่ปกติแล้วร่างใหญ่แข็งแรงอยู่ในสภาพเช่นนี้ ฉันก็เดือดดาลไปด้วยความโกรธ! ไม่เพียงเท่านั้น ฉันรู้สึกหดหู่และเศร้าแทนเขา ฉันไม่อยากจะร้องไห้ แต่ก็ไม่สามารถกลั้นเอาไว้ได้ ทำไมเขาถึงกลายเป็นแบบนี้? แม้เขาจะเคยทำให้ฉันเจ็บปวดหลายครั้ง แต่มันก็เป็นอดีตไปแล้ว อย่างไรก็ตามคว