บทที่ 452

แสงไฟในห้องขังมืดสลัวจนฉันไม่สามารถมองเห็นรูปร่างของชายตรงหน้าได้ มืดจนฉันมองเห็นม่านน้ำตาของตัวเอง มืดจนหัวใจของฉันเงียบสงัด ไม่รู้สึกอะไรอีกแล้วนอกจากความสิ้นหวัง “ใช่แล้ว โชคชะตามีจุดเริ่มต้นและจุบจบ” แซคคารี่ช่างเจ้าบทเจ้ากลอน แม้กระทั่งในระหว่างการเลิกรา ทำไมจู่ ๆ เขาถึงอยากเลิกกับฉันล่ะ? ชายที่ครั้งหนึ่งเคยประคบประหงมฉัน รักฉัน และไม่เคยทำร้ายฉัน เขาหายไปอยู่ที่ไหน? มันช่างยากที่จะเชื่อ ฉันเอื้อมมือที่กุมท้องของตัวเองไว้ในขณะที่ดึงคอเสื้อเขา เขาที่ไม่ได้หลบหลีกอะไร มองลงมาที่ฉันด้วยแววตาเรียบเฉย ราวกับเขากำลังมองคนแปลกหน้าที่ไม่ได้มีความรู้สึกอะไรต่อกัน เลือดจากท้องไหลออกมาอย่างช้า ๆ ร่างเล็กมองเขาราวกับคนโง่ เธอเอ่ยถามขึ้นขณะเปล่งเสียงหัวเราะออกมา “พี่รอง คุณแค่เห็นฉันเป็นของเล่นใช่ไหม? ฉันต้องกำลังฝันอยู่แน่ ๆ! เมื่อฉันตี่นขึ้น คุณก็คือ พี่รองที่รักและเอาใจฉันเหมือนเดิม! ใช่แล้ว ฉันต้องกำลังฝันอยู่ มีแค่ความฝันเท่านั้นแหละที่ฉันจะเจอกับฝันร้ายเช่นนี้!” “เธอจะเจ็บปวดมากขนาดนี้เหรอ ถ้ามันเป็นเพียงความฝัน?” ชายร่างสูงถามขึ้น ฉันก้มลงมองบาดแผลลึกที่ท้อง เลือดยังคงไหลอยู่ รา