บทที่ 399

“หืม?” ร่างเล็กตอบเสียงสั่น “จูบฉัน” เขาสั่งทันที ได้ยินเสียงทุ้มต่ำเอ่ยขอ ร่างทั้งร่างก็สั่นสะท้านพร้อมหัวใจที่เต้นรัว นี่เขาหัดกล้าออกคำสั่งให้จูบกันด้วยน้ำเสียงแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย? แถมยังดูเป็นธรรมชาติอีกต่างหาก ทว่าหญิงสาวกลับแสร้งทำเป็นนิ่งไม่เอะอะอะไรกลับ ใบหน้าหล่อนิ่วบูดไม่พอใจ พร้อมใช้นิ้วเรียวยาวบีบแก้มฉันเบา ๆ “ไม่ทำเหรอ?” ร่างบางส่ายหน้า ก่อนจะยกตัวและแขนขึ้นไปคล้องลำคอหนา และกดจุ๊บลงที่แก้มสากของชายหนุ่มทันที แค่เสี้ยววิก็กลับมาทิ้งตัวนอนหลับตาด้วยความล้า และผล็อยหลับไปในไม่กี่นาทีต่อมา ซึ่งพอตื่นมาอีกครั้งก็เป็นเวลาบ่ายสี่โมงเย็นแล้ว พื้นที่ข้างเตียงเย็นวาบ บ่งบอกให้รู้ว่าร่างสูงที่เคยนอนข้างกันตื่นออกไปจากห้องนานแล้ว เหลือเพียงโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างหมอน แซคคารี่หามันเจอได้ยังไง? มือเรียวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คการติดต่อ มีสายที่ไม่ได้รับจากพ่อกับแม่เยอะมาก พลันสมองก็นึกถึงคำสัญญาที่ให้ไว้กับพวกท่านว่าจะกลับไปนอนที่บ้านในคือวันที่โดนจำตัวไป ฉันรีบกดโทรกลับทันที และแม่ก็รับสายอย่างไว ทว่าก่อนที่จะได้พูดอธิบาย เสียงตื่นตูมของแม่ก็ดังลอดออกมาเสีย