บทที่ 393

“เราจะเดินไปที่เมืองใกล้ ๆ กันก่อน” เขาพูดเชิงสั่งเสียงเรียบจนฉันขมวดคิ้วไม่พอใจนิด ๆ “ฉันเพิ่งถามสาวใช้ไปเมื่อกี้ เธอบอกว่าคฤหาสน์หลังนี้อยู่ห่างจากตัวเมืองประมาณเจ็ดสิบถึงแปดสิบกิโลเมตร ไม่ใช่ว่าต้องใช้เวลาเป็นชาติเลยเหรอ กว่าเราจะเดินถึง?” ไม่ใช่แค่นั้น ด้วยสภาพอากาศที่หนาวเย็นแบบนี้ ความเป็นไปได้ที่หิมะจะตกนั้นเกิดขึ้นได้แทบทุกเวลา แถมตอนนี้ก็ใกล้ค่ำแล้วด้วย อุณหภูมิก็จะนิ่งลดต่ำและหนาวเย็นกว่าเดิมอีกหลายเท่า เราจะรอดประเทศที่เต็มไปด้วยหิมะแบบนี้ได้อย่างไร? พลันความรู้สึกเสียดายที่หนีออกจากคฤหาสน์ก็แล่นเข้ามาในอก หญิงสาวอยากจะยอมแพ้และหันกลับไปยังทางเดิม ทว่าอีกใจก็ไม่อยากสร้างปัญหาให้กับชายที่รัก แคโรขบฟันแน่น พลางเอ่ย “รีบเดินกันเถอะ” “สาวน้อย หัวร้อนเรื่องอะไรเนี่ย?” ขายาวคู่นั้นก้าวฉับ ๆ มาเดินข้างกันพร้อมพูดหยอกแซว “แค่เจ็ดสิบแปดสิบกิโลเองไม่ใช่เหรอ? แค่ครึ่งวันก็เดินถึงแล้วน่า แถมยังเป็นโอกาสดีที่หุ่นแห้ง ๆ ของเธอจะได้ออกกำลังกายบ้างไง!” ฉันขี้เกียจเกินกว่าจะหันไปต่อปากต่อคำเขาแล้ว จึงได้แต่ทำหน้าเหนื่อยหน่ายแล้วหอบชุดสไตล์ยุโรปเทอะทะเดินนำหน้าอีกคนไปทันที เรามุ่งหน้าต