บทที่ 374

เมืองถงได้ชื่อว่าเป็นอีกเมืองที่ฝนตกชุก เหมือนกับเมืองอู๋ ที่มีทั้งลมพายุทั้งฝน ใบหน้าสวยเงยขึ้นพลางส่งยิ้มบางให้คนตรงหน้า ตอนนี้ความรู้สึกอึดอัดเริ่มลดลงไปนิดหน่อย เขามองฉันด้วยสายตาอ่อนลง พลันคิ้วเข้มก็ขมวดอีกครั้งเมื่อฉันใส่สันสูงกลับแล้วยืนขึ้น “ช่วยหลีกทางด้วยค่ะ” ร่างสูงใหญ่ที่อยู่ใต้ร่มถูกบดบังด้วยห่าฝน ทว่าอีกคนกลับเดินเข้ามาพร้อมแตะมือที่ข้างแก้มเนียนเบา ๆ ฉันไม่เขินอายเหมือนเมื่อก่อน แต่อยากไล่เขาไปมากกว่า พลันเสียงเข้มก็เอ่ยขัด “เบล เธอเกลียดฉันเหรอ?” มือเย็นของเขาขัดกับเลือดอุ่นที่ไหลทั่วกายบาง มันทำให้อยากผละร่างออกจากอีกคน ราวกับเราสองคนกลายเป็นคนแปลกหน้าไปแล้ว! อารมณ์ครุกกรุ่นทำให้ถอยหลังออกมาทันที “คุณเป็นบ้าอะไรเนี่ย? อย่ามาแตะต้องฉันนะ!” แซคคารี่ชะงักไป “เธอจำฉันไม่ได้เหรอไง?” จำไม่ได้เลยซักนิด หึ หรือถ้าพูดให้ถูกก็คือ ฉันไม่อยากจำ ความเจ็บจี๊ดแล่นไปทั่วหัวใจ มันเจ็บจนทนไม่ไหว ริมฝีบางบางเม้มแน่น พลันหมุนตัวออกมาอีกทาง เดรสหรูเว้าหลังสีดำชุ่มไปด้วยหยาดฝน ร่างเล็กเดินผ่าฝนออกไปด้วยความเหนื่อยล้าในจิตใจ ไหล่ที่ห้อลงทำให้หญิงสาวดูอ่อนแอราวกับไร้ชีวิต แคโรแอบ