บทที่ 254

“พวกเขาถูกฝังไว้ที่สุสานตระกูลชิค” “พวกเขาตายตายแล้วเหรอคะ?” “อืม” “คุณรู้ไหมว่าพวกเขาตายเพราะอะไร?” “ฆ่าตัวตาย” ฉันตื่นขึ้นมาอีกทีในตอนเช้าของอีกวัน แซคคารี่ไม่อยู่ในห้องนี้แล้ว ขาเรียวก้าวลงจากเตียงพลางเดินไปเปิดหน้าต่าง ก่อนจะเห็นเลขาแยร์ยืนอยู่ที่สวนด้านล่าง คิ้วเรียวขมวด “แซคคารี่ล่ะ?” คนด้านล่างยิ้มรับคำถาม พลันเอ่ยตอบ “คุณชิคเดินทางไปที่โรงพยาบาลของส่วนตัวของตระกูลครับ พร้อมสั่งให้ผมพาคุณชอว์กลับไปที่เมืองถง” ร่างเล็กยิ้มฝืดแล้วตอบกลับเพียง ‘อ๋อ’ ทว่าดูเหมือนอีกฝ่ายจะจับทางฉันได้ คุณผู้ช่วยถามขึ้นทันที “คุณไม่พอใจอะไรหรือเปล่าครับ คุณชอว์?” ริมฝีปากสวยกระตุกยิ้มตอบ “ก็ไม่เชิง” ในใจแค่รู้สึกเหงานิด ๆ ที่ต้องตื่นมาเพียงลำพัง เลขาแยร์ขับรถไปส่งฉันที่คอนโด แคโรทิ้งตัวลงบนเตียงกว้างเพื่อพักผ่อน แต่ซักพักก็มีหมอเข้ามาช่วยฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าเมื่อวานออก พอชุดคลุมถูกดึงออกจากตัว ก็สามารถมองเห็นรอยแผลที่ขาได้ชัดเจน คงเป็นเพราะการรักษาจากหมอฝีมือดี ทำให้รอยแผลและความเจ็บปวดในตอนนี้เจือจางลง จุดที่ใหญ่จริง ๆ อยู่ตรงที่หลังฉัน และยังรู้สึกถึงริ้วความเจ็บปวดที่แล่นไปมาไม่หยุดท