บทที่ 77: แล้วถ้าเราหนีไปด้่วยกันล่ะ

ชายชุดดำสองคนสวมหน้ากากผีและดูน่ากลัว เมื่อไฟหน้ารถสะท้อน แอชลีย์กลัวมากจนเธอกรีดร้อง จากนั้นเธอก็รีบเข้าไปในรถและล็อคประตู ชายผู้คลั่งไคล้สองคนเข้าหาแอชลีย์ด้วยท่าทางขึงขัง ในมือถือค้อนและมีดเปื้อนเลือดอยู่ในมือ แอชลีย์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรออกด้วยอาการตัวสั่นและตื่นตระหนก ไม่นานก็วางสาย แอชลีย์ยังคงตัวสั่น “เมสัน ฉันเห็นผี มาช่วยฉันด้วย!” เมสันกำลังสับสน “คุณเสียสติไปแล้วเหรอ คุณแน่ใจหรือว่าเห็นผี” “ผีจริงๆ พวกมันกำลังมาหาฉันด้วยค้อนและมีด ... เลือดเยอะมาก... อ่า...” ก่อนที่แอชลีย์จะพูดเสร็จ ผีทั้งสองก็ขึ้นมาที่รถของเธอ หนึ่งในนั้นยกค้อนขึ้นกระแทกกับกระจกรถของแอชลีย์ เสียงกระจกแตกทำให้แอชลีย์กรีดร้องด้วยความสยดสยอง และโทรศัพท์ก็ถูกวางสาย เมสันตกใจกับโทรศัพท์ เสียงกรีดร้องของแอชลีย์เมื่อไม่กี่วินาทีที่แล้วบนโทรศัพท์ส่งความสยดสยองเข้ามาในหัวใจของเขา เขาโทรหาตำรวจทันที หน้าต่างของรถพัง และร่างน่ากลัวก็หัวเราะอย่างน่าขนลุก ซึ่งทำให้แอชลีย์ขนลุกตั้งแต่หัวจรดเท้า วินาทีต่อมา ชายคนนั้นเอื้อมมือเข้าไปในรถผ่านหน้าต่างที่พังแล้วเปิดประตู และโทรศัพท์ที่อยู่ในมือของแอชลีย์ก็ถูกหยิบและโยนทิ้งไ