บทที่ 725: แรงกระตุ้น

หลังจากที่ เรลิน ไปที่ห้องของ ทาลิธา เพื่อขอให้เธอเลี้ยงสัตว์ร้ายด้วยเลือดของเธอ ทาลิธา ก็บ่นขณะที่เธอปิดแผลและโทรหา เรมอนต์ ทันทีที่ เรลิน มองไม่เห็น  "ทาลิธา!" เสียงของเขาอ่อนโยนเหมือนปกติ "เรมอนต์! ใบหน้าของ นาตาชา บวมราวกับผึ้งต่อยเธอ ตอนนี้เธอน่าเกลียดมาก! ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันจะบ้าตาย!" เธอเชื่อใจ เรมอนต์ อย่างเต็มที่และพูดโดยไม่มีตัวกรอง  อีกด้านหนึ่งของบรรทัดเสียงของเขาอ่อนโยนและนุ่มนวล "เธอควรประพฤติตัวให้ดี ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น นาาชา ยังคงเป็นพี่สาวของเธอนะ ดังนั้นจึงไม่ดีที่จะหัวเราะเยาะเธอเช่นนี้ ถ้าแม่ของเธอรู้ นางจะดุเธอได้" "ฉันรู้ แต่ฉันไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ วาเลเรียโหดร้ายมาก! เธอเคยอ่อนโยนมาก แต่ตอนนี้เธอดุร้ายมาก เรมอนต์ นายก็ควรระวังด้วย อย่าให้เธอรู้ว่านายเกลียดเธอ" ตอนนี้ ทาลิธา ถือว่าเขาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอ ดังนั้นเธอจึงบอกเขาทุกอย่างในใจของเธอ  เขาเยาะเย้ย แต่พูดด้วยน้ําเสียงอ่อนโยนเหมือนกันว่า "ฉันรู้ ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับฉัน นางจะไม่รู้ แล้วเธอกับ ฮาร์ดี้ โอเคไหม?" เมื่อพูดถึง ฮาร์ดี้ เธอถอนหายใจ "ไม่ เขาไม่เคยโทรหาฉันและทุกครั้งที่ฉันโทรหาเขา เขาจะหาข้ออ้าง