บทที่ 631: ฆ่าในความเงียบ

วิลเลียม สบตาเขาแคบลง "ผมต้องการยาแก้พิษสําหรับยาที่คุณขายให้กับ ดีแคลน คุณช่วยหาให้ผมหน่อยได้ไหม?" "แต่... ยาตัวนั้นเป็นของปู่ของผม ผมไม่แน่ใจ..." "คุณกําลังบอกว่าคุณปฏิเสธที่จะทํามันหรอ?" วิลเลียม ถามอย่างเย็นชา "เดี๋ยว ผมจะลองดู! ฉันจะพยายามทําให้ดีที่สุด!" กอนซาเลซ เช็ดเหงื่อเย็นจากหน้าผากของเขา "ไม่ คุณต้องทําให้เสร็จ! คุณเข้าใจไหม?" วิลเลียม หัวเราะอย่างเย็นชาและพูดต่อว่า "ถ้าคุณทําไม่ได้ ผมจะส่งครอบครัวของคุณให้กับศัตรูของคุณ ผมแน่ใจว่าเขาจะยินดีที่แสวงหาการแก้แค้นของเขาเหมือนที่คุณทํากับครอบครัวของเขาในตอนนั้น" "ผมจะทํามัน! วิลเลียม คุณสัญญานะ!" เหงื่อเย็นโผล่ออกมาจากหน้าผากของ กอนซาเลซ วิลเลียม เป็นฆาตกรเงียบอย่างแท้จริง "เราจะรอข่าวดีของคุณแล้วกัน!" วิลเลียม ลุกขึ้นยืนและเดินออกไปเมื่อยามเข้ามาเพื่อปลดล็อกกุญแจมือที่ กอนซาเลซ ร่างกายของเขาเปียกโชกและเขายังคงนั่งบนเก้าอี้โดยไม่ขยับ บ๊อบบี้ ซึ่งกําลังติดตามวิลเลียม หันหลังกลับและจ้องมอง กอนซาเลซ "คุณกําลังรออะไรอยู่? คุณวางแผนที่จะอยู่ที่นี่จริงหรือ?" "ไม่ ผมกําลังจะจากไปตอนนี้!" กอนซาเลซ รีบลุกขึ้นยืนและเดินออกไป จากนั้นเขาก็ส