บทที่ 27: หมดสิ้นความกังวล

เมื่อวาเลเรียตื่นขึ้น เธอก็เวียนหัวและมึนงง เธอพยายามขยับตัว กระดูกของเธอก็ดูเหมือนจะหลุดออกจากกัน เธออดไม่ได้ที่จะร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด "ตื่นแล้วเหรอ?" เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น เธอมองเข้าไปใกล้ๆ และสิ่งที่เธอสัมผัสคือใบหน้าที่งดงามของชายที่เธอเชื่อว่าเขาเกาะผู้หญิงกิน เธอไม่อยากเชื่อว่าเขาจะอยู่ตรงหน้าเธอ เธอจำได้ว่าเธอถูกไล่ลงมาจากภูเขาด้วยความตื่นตระหนก เธอมองเห็นเขาได้อย่างไร? "นี่คือความฝันเหรอ?" เธอยกมือขึ้นและพึมพำ "นี่คือความฝันเหรอ?" "ใช่ มันเป็นแค่ฝันกลางวัน!" เขาอื้อมมือออกไปและจับมือวาเลเรีย เมื่อเธอพยายามขยี้ตา เธอสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิของปลายนิ้วของเขา เธอรู้ว่าเธอไม่ได้ฝันไป เธออยู่กับชายที่ชอบเกาะคนรวยจริงๆ เธอมองดูใบหน้าที่หล่อเหลาและเกลียดชังของเขา "คุณช่วยฉันไว้หรือเปล่า?" "ผมคิดว่าอย่างนั้นนะ!" วิลเลี่ยมตอบช้าๆ ทันทีเมื่อเขารู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาขอให้ใครสักคนตรวจสอบที่อยู่ของวาเลเรีย ครั้งสุดท้ายที่เขาติดต่อกับเธอก็ผ่านไปสองชั่วโมงแล้ว ลูกน้องของเขารายงานว่าวาเลเรียขึ้นรถสีดำซึ่งออกจากเมืองไปแล้ว เขาขับรถออกไปพร้อมกับคนของเขาโดยทันที ในที่สุดเขาก็พบรถที่เชิงเขาซ