บทที่ 259: ไม่มีอะไรที่เขาสามารถทำได้

เฮย์เดนและเพสลีย์รอครึ่งชั่วโมงเพื่อให้วิลเลียมมาถึงห้องประชุมเล็ก ๆ ของอาคารของกลุ่มฮาวเวิร์ด เฮย์เดนรําคาญเล็กน้อย ดังนั้นเขาจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาวิลเลียม เสียงเรียกเข้าของวิลเลียมดังขึ้นนอกประตู เขาเดินเข้ามาอย่างไม่แยแสเมื่อประตูถูกผลักเปิดออก เฮย์เดนวางสายโทรศัพท์อย่างโกรธจัดและเหลือบมองเวลาหลังจากเห็นเขาเดินเข้ามา "ลูกมาสายแล้ว! พ่อจะให้คุณออกวันนี้ ถ้าลูกมาสายอีกครั้งในครั้พ่อจะหักโบนัสของลูก!" วิลเลียมยกคิ้วขึ้นเมื่อได้ยินคําพูดของเฮย์เดนก่อนตอบว่า "ผมยังมีโบนัสอยู่เหรอ? เมื่อพูดถึงเรื่องนั้น ท่านประธานโบนัสของผมต่อเดือนเท่าไหร่? มันเพียงพอสําหรับผมที่จะทานอาหารที่ดีในกลุ่มบริษัท วูล์ฟ หรือไม่?" "ตอนนี้เรากําลังทํางานอยู่ งั้นเรามาคุยกันเรื่องงานกันก่อนดีกว่า" เฮย์เดนจ้องมองวิลเลียมด้วยอาการปวดหัว จากนั้นเขาก็มองไปที่เพสลีย์และพูดว่า" เพสลีย์คุณได้เตรียมข้อเสนอมา ไม่ใช่เหรอ? ลองมาดูกัน" เพสลีย์ยิ้มและแจกสําเนาข้อเสนอที่เธอเตรียมไว้ให้เฮย์เดนและวิลเลียม เฮย์เดนรับข้อเสนอและเริ่มอ่าน แต่วิลเลียมไม่ขยับเลย เขาอยู่กับโทรศัพท์ตลอดเวลา เมื่อเห็นเขาในโทรศัพท์เฮย์เดนเตือนเขาอย่างไ