บทที่ 230: ผมจะพูดตามตรง

วิลเลี่ยมขมวดคิ้วกับความยุ่งเหยิงที่เขาคิดไม่ออก เขาเงยหน้าขึ้นและสังเกตเห็นว่าวาเลเรียโบกมือให้เขาแล้วขอให้เขาไปหาเธอ ทันใดนั้นเขาก็เดาว่าโรนัลด์อาจทําการทดสอบความเป็นพ่อกับวาเลเรีย ว่ากันว่าลูกสาวควรจะดูเหมือนพ่อของพวกเขา และวาเลเรียก็ไม่ได้มีความคล้ายคลึงกับโรนัลด์แม้แต่น้อย หัวใจของวิลเลี่ยมจมดิ่งที่ความคิด จากนั้นเขาก็สลัดความคิดนั้นออกอย่างรวดเร็วเพราะเด็กหลายคนไม่คล้ายกับพ่อแม่ของพวกเขา "จับตาดูโรนัลด์ไว้นะ ได้ไหม?" เขาสั่งมาร์คัส "ผมรู้สึกไม่ดีกับสิ่งที่เขาจะทําต่อไป" จากนั้นเขาก็วางสายและมุ่งหน้าไปยังวาเลเรีย เธอถามแบบไม่พอใจ "นั่นใครน่ะ? ทําไมคุณต้องตอบให้ห่างจากฉันด้วย" เขายิ้ม "มันเป็นสายสําคัญ และตรงนั้นมันเงียบกว่า" "โอเค วิลเลี่ยม คุณคิดว่าฉันไม่มีเหตุผลไปหน่อยเหรอ? ฉันกังวลเสมอว่า ผู้หญิงที่ดีกว่าคนอื่นข้างนอกนั่น จะแย่งคุณไปไกลจากฉัน และได้รับสิ่งที่เพสลีย์ได้ทํา ..." วาเลเรียถอนหายใจ "ฉันหมายถึง คุณเห็นอะไรในตัวฉันกันแน่? ฉันปกติดีทุกอย่างและไม่มีอะไรอื่น" เมื่อได้ยินการประเมินตัวเองของเธอ วิลเลียมก็ระเบิดเสียงหัวเราะ "คุณเป็นผู้หญิงที่ไร้ความเขินอาย ไม่มีใครชมตัวเองด