บทที่ 223: ความโกรธที่ฝังไว้ในใจของแดนย่า

เพสลีย์หายใจออกด้วยความโกรธ "หมายความว่าไง? คุณทําอะไรเพื่อยั่วยุวาเลเรียเหรอ?" "ไม่มีอะไร ผมเพิ่งบอกว่าคุณสนิทกับวิลเลี่ยม มีอะไรเหรอคุณ" แดนย่าถามด้วยความสับสน "วิลเลี่ยมกลับไปดูวาเลเรียเพราะเธอบอกเขาว่าคุณรังแกเธอ! เขาไม่ได้กลับมาช่วยคุณ! คุณทิ้งหลักฐานไว้ตอนที่คุณยั่วยุวาเลเรียหรือเปล่า" เพสลีย์มึนงง แดนย่าตอบอย่างลังเลว่า "ฉัน ... ฉันคิดว่าไม่." "คุณหมายความว่าไงที่บอกว่าคุณคิดว่าว่าไม่? เราต้องแน่ใจ! คุณทิ้งหรือไม่ทิ้งหลักฐานไว้-?" แดนย่าตระหนักถึงความรุนแรงของคําถามของเพสลีย์ และเธอพลาดโอกาสที่เธอยั่วยุวาเลอเรีย ตอนที่เธอแกล้งโทรจากเพสลีย์ในตอนเช้า มีเพียงวาเลเรียและเธออยู่ในสวน จากนั้นเมื่อเธอแกล้งโทรกับเพสลีย์ที่หน้าประตูของวาเลเรียในช่วงบ่าย วาเลเรียให้คนอื่น ๆ ในวิลล่าออกไปแล้ว โดยปกติแล้วแล้ว ม่มีใครอยู่แถวนี้ตอนที่เธอไปหาวาเลเรีย แดนย่าตอบทันทีว่า "ไม่ไ ม่มีใครอยู่รอบ ๆ เธอสามารถพูดได้ทุกอย่างที่เธอต้องการพูด แต่เธอจะไม่มีหลักฐานที่จะสนับสนุนคำพูดเหล่านั้น" เมื่อฟังคําตอบที่ยืนยันจากแดนย่า เพสลีย์ก็ถอนหายใจโล่งอก"ขอบคุณพระเจ้า! เธอเจ้าเล่ห์กว่าที่เราคาดไว้ ฉันจะไม่แปลกใจถ้