บทที่ 197: ทิ่มแทงหัวใจ

ยิ่งแอนดรูว์มองดูวาเลเรียมากเท่าไหร่ ก็รู้สึกคุ้นหน้าเธอมากเท่านั้น อย่างไรก็ตาม เขาจำไม่ได้ว่าเขาเคยเห็นเธอที่ไหนมาก่อน วิลเลียมไม่พอใจที่แอนดรูว์เอาแต่จ้องเธอ “คุณควรตกปลาไม่ใช่เหรอ?คุณคาดหวังให้จับปลากินเหยี่อได้อย่างไรถ้าคุณไม่จดจ่อ” แอนดรูว์ถอนสายตาหลังจากได้ยินคำพูดของเขา "ผมแค่รู้สึกว่าคุ้นหน้าคุณบราวน์น่ะ แต่ผมจำไม่ได้ว่าผมเคยเห็นเธอที่ไหนมาก่อน" เขาเห็นเมสันขณะพูด และใบหน้าของเขาแสงให้เห็นว่าเขาจำบางอย่างได้ เขาพูดว่า "ผมจำได้แล้ว! คุณบราวน์ดูเหมือนแฟนสาวของเมสัน" “เธอดูเหมือนแฟนของเมสันเหรอ แน่ใจนะ?” เพสลีย์ไม่รู้เกี่ยวกับวาเลเรียและเมสัน ดังนั้นเธอจึงค่อนข้างตกใจกับคำพูดของเขา “ผมไม่คิดว่าผมคิดผิดนะ ผมเห็นเธอครั้งหนึ่งเมื่อผมกลับมาเมื่อไม่กี่ปีก่อน” เขาจ้องมาที่วาเลเรียอีกครั้ง "ใช่แล้ว เป็นเธอเอง ผมจำได้ชัดเจนมาก" “เลิกกันไปนานแล้ว!” วิลเลียม ได้ตอบกลับ "เลิกเหรอ?" แอนดรูว์ตกตะลึงและมองดูวาเลเรีย "เธอชอบเขามากไม่ใช่เหรอ? ทำไมพวกเขาถึงเลิกกัน?" "มันไม่ใช่เรื่องของคุณ." เมสันก็เข้ามาหาพวกเขาขณะพูดด้วย เขาเริ่มตัวแข็งทื่อเมื่อเห็นแอนดรูว์ แต่เขายังคงบังคับตัวเองให้ทักทายเขา "แ