บทที่ 1497

รอยยิ้มบนใบหน้าของ Azalea ไม่เปลี่ยนแปลงเลยเมื่อ Meadow พูดแบบนั้นกับเธอ "แม่ คุณไม่หลงลืมเหรอ? คุณอนุญาตให้ฉันเรียกคุณว่า 'แม่' ก่อนหน้านี้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นฉันคือลูกสะใภ้ที่คุณคัดเลือกมาอย่างดี มันไม่ธรรมดาเหรอที่ฉันจะเรียกคุณว่าแม่" ใบหน้าของ Meadow ซีดเมื่อได้ยินคําพูดของ Azalea เธอสําลักและรู้สึกอึดอัดขณะดุว่า "หุบปาก!" "ทําไมถึงอยากให้ฉันปิดปาก? นั่นจะไม่เป็นความอัปยศหรอกหรือ?" Azalea หัวเราะ "ฉันจะไม่เงียบ วันนี้ฉันต้องตามทันแม่และปู่ของฉัน!" "ใครอยากคุยกับคุณ? หลงทางเดี๋ยวนี้!" Meadow ตะโกนอย่างโกรธเคือง "ให้ฉันพูดบทของฉันก่อน! เราจะไม่สามารถหลีกเลี่ยงกันได้เพราะเราอยู่ใต้หลังคาเดียวกัน ดังนั้นคุณควรให้โอกาสฉัน" Azalea เปลี่ยนตําแหน่งของเธอ "แม่ คุณเป็นคนริเริ่มตามหาฉัน ฉันไม่เคยคิดที่จะแต่งงานกับไมเคิลเพราะมีความแตกต่างอย่างมากระหว่างเรา ฉันคงไม่กล้าคิดถึงมัน แต่คุณมาหาฉันทุกวัน คุณยกย่องฉันเสมอว่าอ่อนโยน ใจดี และสวยงาม คุณบอกว่าฉันเหมาะกับไมเคิล และคุณใฝ่ฝันที่จะมีลูกสะใภ้อย่างฉัน ฉันค่อยๆ เชื่อในคําโกหกของคุณ และต่อมาฉันรู้สึกว่าฉันเหมาะกับไมเคิล นั่นคือเหตุผลที่ฉันเริ่มห