บทที่ 1276

สเปนเซอร์เย้ย “ไอ้เด็กตัวเหม็น แกพูดแบบนี้ได้ยังไง? ตอนนี้พ่อแก่แล้วนะแกยังจะมาบอกให้ฉันไปสู้อีกเหรอ? แกไม่กลัวว่าพวกมันจะหักกระดูกคนแก่อย่างฉันเหรอไง? แกอยากให้ฉันตายเต็มแก่แล้วสินะ?” ริมฝีปากโคลกระตุก “คนที่หักกระดูกพ่อได้คงยังไม่โผล่มา” สเปนเซอร์ย้อนอย่างหมดความอดทน “หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว รีบเข้าไปจับพวกนั้นมัดมาให้พ่อ” โคลมองนิ้วก้อยซ้ายที่ถูกตัดไปของเขาและบอกว่า “ผมไม่อยากสู้” สเปนเซอร์อึ้งไป ตลอดเวลาสามปีเขาได้พยายามทำทุกวิถีทางเพื่อบังคับลูกชายให้ต่อสู้ ไม่ว่าจะวิธีไม้อ่อนไม้แข็ง ทั้งปลอบ ทั้งขู่ หรือแม้แต่หลอกล่อเขา รวมทั้งใช้วิธีข่มขู่และขุดหลุมดัก แต่ว่า… โคลก็ยังไม่สะทกสะท้าน ราวกับว่าเขากลายเป็นอีกคนและทอดทิ้งศิลปะการไปแล้ว เขาเอาแต่อยู่ในห้องอ่านหนังสือหรือไม่ก็เมาทั้งวัน สเปนเซอร์นั้นร้อนใจที่เห็นลูกชายของตนกลายเป็นแบบนี้ สเปนเซอร์มองลูกชายอย่างผิดหวัง “ถึงแกจะไม่อยากแต่วันนี้แกก็ต้องสู้ พี่น้องป้อมตระกูลยอร์กหลายคนบาดเจ็บ ในฐานะผู้สืบทอดคนต่อไปแกจะปล่อยเรื่องนี้ไปได้ยังไง?” โคลบอกว่า “ถ้าผมเป็นผู้สืบทอดคนต่อไป ผมจะยกเลิกป้อมทั้ง 108 แล้วก็ไปอยู่ในเขาแทน” สเปนเ