บทที่ 682

แองเจลีนรีบหยิบจดหมายขึ้นมาและเปิดโคมไฟตั้งโต๊ะบนโต๊ะกาแฟ ภายใต้แสงสีเหลืองจาง ๆ เธอกำลังเริ่มอ่านมัน “เมื่อสองปีที่แล้ว เธอจากไปโดยไม่มีคำบอกลา คราวนี้ขอให้เป็นตาฉันบ้าง ตอนนี้เราหายกันแล้วนะ แองเจลีน เซเวียร์” ไม่มีอารมณ์อ่านได้อีกในคำพูดที่แน่วแน่และไม่แยแสเหล่านั้น แองเจลีนรู้สึกตัวแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ ด้วยเสียงคร่ำครวญดัง “เขาหมายความว่ายังไง?” ท่านปู่รู้สึกสงบอยู่ภายใต้เสียงคร่ำครวญของหลานสาว เมื่อลืมตาขึ้น เขามองไปที่หลานสาวด้วยความรู้สึกผิดที่ไหลออกมาจากดวงตาของเขา “ฉันแน่ใจว่าการเข้าใจคำในจดหมายฉบับหนึ่งไม่ใช่เรื่องยากสำหรับผู้หญิงที่ฉลาดอย่างเธอนะ” แองเจลีนฉีกจดหมายเป็นชิ้น ๆ “ฉันเข้าใจจดหมายนั่น แต่สิ่งที่ฉันไม่เข้าใจคือความรู้สึกของเขา เขาควรจะเป็นคนที่ใจกว้างเหมือนทะเลไม่ใช่เหรอ? เขาจะยังเก็บความขุ่นเคืองเช่นนี้เอาไว้อยู่ เป็นไปได้ยังไง? หลังจากที่ฉันได้ทำมาทุกอย่างนี้ก็เพื่อขอโทษ เขาก็ยกโทษให้ฉันแล้วไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมเขาถึงออกไปเหมือนเขาโกรธขึ้นมาอีกครั้ง?” ท่านปู่กังวลเรื่องที่จะแยกทั้งสองออกจากกันได้อย่างไรมาเป็นระยะหนึ่งแล้ว ใครจะคิดว่าแผนของเจย์จะครอบคลุมขนาดนี