บทที่ 1233

เชอร์ลีย์พยายามพยุงเธอด้วยความเป็นห่วงแต่แองเจลีนปฏิเสธ “ฉันไปเองคนเดียวได้ค่ะพี่เชอร์ลีย์ เจย์บี้ต้องตื่นเต้นต้องดีใจที่ได้เห็นว่าฉันอาการดีขึ้นแน่เลย” ดังนั้นพี่เชอร์ลีย์จึงยืนอยู่ห่าง ๆ และมองแองเจลีนเดินไปที่ห้องของเจย์ เพราะว่าสายตาของเธอยังไม่หายดี แองเจลีนจึงวางมือหนึ่งไว้บนผนังทางเดินและค่อย ๆ ไต่ข้ามประตูไปหลายบาน เธอจำทุกอย่างได้ขึ้นใจ แองเจลีนไม่หยุดเดินจนกระทั่งไปถึงห้องของเจย์ ก๊อก ก๊อก เสียงงัวเงียของเจย์ดังขึ้น “แองเจลีนเหรอ?” “อื้ม” แองเจลีนตอบกลับอย่างร่าเริง เมื่อเขาได้ยินเสียงสดใสของเธอ เจย์ก็รู้สึกหดหู่ซึมเศร้าน้อยลง ใบหน้าหล่อเหลาของเขาฉายรอยยิ้มอบอุ่น เขาดึงผ้าห่มออกจากตัวและก่อนที่เขาจะทันเปลี่ยนชุดนอนเซ็กซี่ของเขาออก เขาก็เดินดุ่มไปที่ประตูทันที ทันทีที่เขาเปิดประตูออก แองเจลีนก็กระโดดเข้าใส่เจย์อย่างตื่นเต้นดีใจและโอบแขนไว้รอบคอเขาเหมือนหมีโคอาล่า เรื่องนี้เป็นสิ่งเยียวยาที่เขาเคยชื่นชอบอย่างมาก เจย์อึ้งตะลึงจนอ้าปากค้าง แขนยาว ๆ ของเขาโอบรอบเอวเพื่อพยุงเธอไว้ทันที หลังจากที่แน่ใจว่าเธอจะไม่ล้มลงเพราะอ่อนแรง เขาก็สงบใจที่เต้นรัวแรงลงก่อนถามอย่างตื่น