บทที่ 970

ชายวัยกลางคนกลืนน้ำลายอึกและพูดอย่างตะกุกตะกัก “พวกคุณ… ยังมีคำถามอยู่อีกเหรอ? ถ้าไม่มี เรา…เราไปเลยได้ไหม?” เทาคิดก่อนจะดึงหลุยส์ไปหาและพูดว่า “นายท่านฟรีแมน ทำไมเราไม่ปล่อยคนพวกนี้ไป? เราสัญญาไว้แล้วว่าจะปล่อยไปถ้ามันบอกมาทุกอย่าง” “ปล่อยงั้นเหรอ?” นายท่านฟรีแมนยิ้มเย็นชา “ผู้อาวุโสแลมเบิร์ต คุณเป็นคนสัญญา ไม่ใช่ฉัน แต่ไม่ต้องห่วง เพราะฉันจะฆ่าพวกมันเอง ไม่ต้องกระดิกนิ้วเลยด้วยซ้ำ อย่างนี้จะไม่ผิดสัญญาแล้วใช่ไหม?” เทาคิดและเสนอ “ฆ่าคนพวกนี้ก็ไม่มีประโยชน์ ไม่ได้แก้แค้น ทำไมเราไม่ปล่อยมันไปแล้วถ้าเจอเฟนด์กับคนอื่น ๆ เมื่อไหร่ก็ให้มันมาบอก? ในเมื่อเราปล่อยมันไป มันก็เป็นไปได้ที่มันจะติดหนี้เรา! ถ้าคุณไปฆ่าพวกนั้น ในทางกลับกัน เทย์เลอร์คนอื่น ๆ จะยิ่งซ่อนตัวมากขึ้นด้วยซ้ำเมื่อรู้เรื่องนี้” เทาหยุดก่อนพูดว่า “ถึงตอนนั้นมันก็คงยากแล้วที่จะหาตัวเฟนด์” “ก็ได้” หลุยส์คิดแล้วว่ามันก็สมเหตุสมผล จากนั้นเขาก็เดินไปหาคนพวกนั้นและพูดว่า “ฉันจะปล่อยพวกแกไป แต่ต้องบอกฉันเมื่อไหร่ก็ตามที่เฟนด์ติดต่อกลับมา ฉันมีรางวัลให้อย่างน้อยร้อยล้านถ้าเป้าหมายถูกต้อง มันจะถึงหนึ่งพันล้านด้วยซ้ำถ้าข้อมูลพวกนั้