บทที่ 417

“แก... เป็นบ้าอะไร?” ทันย่ามาจัดการเรื่องนี้ทันที เธอเกลียดการรังแกคนที่อ่อนแอกว่า และอันธพาลคนนี้ก็ตบคนโดยไม่พูดพร่ำทำเพลงเลย อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เธอจะก้าวเข้ามา เธอสังเกตเห็นว่าเฟนด์กำลังกำหมัดแน่น ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน แต่เธอรู้สึกมีความสุข อาจเป็นเพราะเธอไม่ได้คาดหวังว่าเฟนด์จะมีลักษณะที่คล้ายกับเธอ—คือความรังเกียจต่อความอยุติธรรม “นี่! พันเดียวพอไหม?” “เสื้อผ้าน่ะมันหลักพัน ใช่แล้ว! แต่ถ้ารักษาพยาบาลที่ตีฉันล่ะ? แล้วไหนจะค่าชดเชยที่ทำอายุฉันสั้นไป 10 ปี อีก จิตใจฉันบอบช้ำนะ!” เทมเพสมีรอยยิ้มชั่วร้ายขณะพูด “ฉันไม่ต้องการค่าเสื้อผ้าหรอก ฉันอยากได้ชุดเดิม! ที่ฉันใส่อยู่ก่อนที่แกจะทำพัง! ทำได้หรือเปล่า?” “นี่แก มันมากไปแล้ว! เราขอโทษแล้วไง แล้วเขายังโดนแกทำร้ายอีก!” ผู้หญิงคนนั้นเอามือปิดปากขณะที่น้ำตาไหล ตาของเธอบอกความรู้สึกทุกอย่าง ทั้งเจ็บและเศร้า “ฉันตบเขาเพราะเขายั่วโมโหฉันก่อน และเพราะใบหน้ามันน่ะคู่ควรกับฝ่ามือของฉัน มันต่างกันนะ” ลูกพี่เทมเพสยิ้มขณะพูด “ที่รัก มันเป็นความผิดของผมเอง ผมไม่คิดว่าพื้นจะลื่นขนาดนี้ ก็เลยล้ม!” ใบหน้าของคนส่งของขมวดเคร่งเครียด เขาไม