บทที่ 247

อย่างไรก็ตาม แม้จะตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ เดนนิสก็ยังคงจ้องไปที่ศัตรูชาวอเมริกา “อ๊า!” เดนนิสลุกขึ้นยืนอีกครั้ง เขากัดฟัน ขาข้างหนึ่งของเขาหักและมันสั่นอย่างแรง “ฮ่า ๆ จบแล้วสินะ กระดูแกน่าจะหักเยอะละ อะไรอีกล่ะ? ยังคงไม่ยอมแพ้เหรอ?” โอนีลหัวเราะขณะมองไปที่เดนนิส “น่าทึ่งมากที่แกยังยืนได้ด้วยสภาพแบบนี้ สิบคนก่อนหน้าแกยังทำไม่ได้เลย พวกนั้นยอมแพ้ไปแล้วตอนที่นอนอยู่บนพื้น!” โอนีลหยุดชั่วครู่ก่อนจะพูดต่อ “น่าเสียดายที่การยอมรับความพ่ายแพ้และขอให้ฉันเมตตาจะทำให้ฉันหูหนวกตราบใดที่ยังอยู่ ฉันจะฆ่าพวกที่มาแหยม!” “เ-ี่ยไรวะ” “บัดซบ!” คนจำนวนมากเริ่มไม่พอใจ “เป็นอะไร? ไม่รู้เหรอว่ายอมรับได้หรือไม่ได้? มาเซ็นชื่อลงสมัครแล้วมาต่อสู้กับฉันบนเวที! ฉันจะจัดให้แกอย่างสาสม!” โอนีลกางแขนอย่างหยิ่งผยองพร้อมกับพยักหน้าขึ้นลงอย่างมั่นใจ “ฉ-ฉ-ฉันจะฆ่าแก...” เดนนิสกัดฟันแน่นขณะที่กำลังทนอยู่กับความเจ็บปวดจากการโดนฉีกขา ขาของเขาบวมไม่ไหวแล้ว “เดนนิส!” น้ำตาของผู้จัดการหญิงหลั่งไหล เขาเป็นคนที่มีจิตวิญญาณแห่งการเป็นทหารของจริง! “เพราะแกรนหาที่ตายเอง ฉันก็จะจัดให้!” เมื่อเห็นคู่ต่อสู้ของเขา