บทที่ 2229

อย่างไรก็ตามเฟนด์ไม่ได้คิดแค่นั้นอีกเมื่อเขาเห็นการเปลี่ยนแปลงในดวงตาของนักรบแห่งสุญญะ ร่างเงาพวกนี้สติปัญญาเป็นของตัวเอง! นี่…มันชักจะเกินไปแล้ว… เฟนด์รู้สึกกระวนกระวายใจเพราะเขาไม่สามารถบอกได้ว่าตัวเองรู้สึกเช่นไร สิ่งเหล่านี้คืออะไร? “ปล่อยผมไป! ผมขอโทษ! มันเป็นความผิดของผมเอง! ผมจะไม่ทำอีกแล้ว!” เสียงร้องอันน่าสะเทือนใจดังมาจากทางซ้ายของเขา และเฟนด์ก็หันกลับไปมอง เขาสังเกตเห็นว่าเกือบทุกคนหยุดนิ่งอยู่กับที่ แต่ใบหน้าของพวกเขาแสดงอารมณ์ออกมาอย่างชัดเจน เสียงร้องดังกล่าวมาจากศิษย์ของเผ่าปฐมหายนะ ร่างกายของศิษย์คนนั้นแข็งเกร็ง ในขณะที่ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ดูเหมือนเขาจะอ้อนวอนน้ำตาไหลอาบแก้ม จนเสื้อที่สวมอยู่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา เห็นได้ชัดว่าเขาร้องไห้มาระยะหนึ่งแล้ว แต่เขาไม่ใช่คนเดียวที่มีปฏิกิริยาในลักษณะนี้ เนื่องจากศิษย์ส่วนใหญ่อยู่ในสถานะการณ์เดียวกัน ขณะที่เฟนด์มองไปรอบ ๆ ไม่ใช่เรื่องยากเลยที่เฟนด์จะจินตนาการออกว่าคนเหล่านี้ตกอยู่ในภาพลวงตาแบบไหน เมื่อนึกย้อนไปถึงสิ่งที่เขาประสบมากับตัวเองก่อนหน้านี้ ภาพลวงตานั้นค่อย ๆ เปิดเผยความกลัวที่ฝังอยู่ในใจของเหล่าศิษย