บทที่ 2117

“นายคิดว่าจะมีผู้อาวุโสคนไหนจะยอมรับศิษย์ที่ดีแต่เลียแข้งเลียขา? เดิมทีก็มีศิษย์มากมายที่ชอบประจบประแจงผู้อาวุโสอยู่แล้ว ดังนั้นทำไมพวกอาวุโสจำเป็นจะต้องรับพวกเขาเป็นศิษย์ของตัวเองด้วยล่ะ? ถ้าเขาชอบฟังคำประจบสอพลอมากขนาดนั้น ฉันยอมลาออกจากตำแหน่งงานนี้ทันทีและไปดักรอเขาที่หน้าประตูบ้านทุกวันเพื่อเอยประโยคประจบสอพลอให้เขาวันละเป็นร้อย ๆ ประโยค โดยไม่ซ้ำกันด้วย” เซนตะลึงกับสิ่งนี้ และแม้แต่เฟนด์ก็ไม่สามารถทานทนกับรอยยิ้มจาง ๆ ที่ผุดขึ้นบนใบหน้าของเขาได้ แต่โนเอลไม่สนใจปฏิกิริยาของพวกเขา ระหว่างทางกลับห้อง เฟนด์ยังคงนึกถึงสิ่งที่พวกเขาคุยกัน เขาแน่ใจว่าผู้อาวุโสก็อดฟรีย์มีแผนของตัวเองที่จู่ ๆ ก็ประกาศความตั้งใจที่จะรับศิษย์คนสุดท้ายของเขาในตอนนี้ เขาไม่เชื่อว่าผู้อาวุโสก็อดฟรีย์สามารถลืมประสบการณ์เฉียดตายที่ป่าดงอสูรไปได้ ผู้คนที่ตกอยู่ในที่นั่งเดียวกับผู้อาวุโสก็อดฟรีย์เกลียดชังความอยุติธรรมอย่างยิ่ง และพวกเขาจะไม่ตอบแทนความคับข้องใจด้วยความเมตตา เป็นไปได้ว่าเขาอาจมีเจตนาอื่นแอบแฝง เมื่อความคิดของเฟนด์เบนมาที่ประเด็นนี้ เขาก็เริ่มคาดเดาถึงตัวบุคคลที่ปองร้ายผู้อาวุโสก็อดฟรีย์ครั้งก่อน