บทที่ 2103

เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น พวกเขาไม่ได้ปล่อยตัวดัดลีย์ในทันที แต่พาเขาและน้องชายไปในเมือง ซึ่งห่างจากเขตแดนของป่าดงอสูร หลังจากเดินทางได้ห้าหรือหกไมล์ เฟนด์ก็หันกลับมาและมองไปที่ดัดลีย์ซึ่งมีสีหน้าหวาดกลัว หัวใจของเขาเต้นแรงมากเพราะกลัวว่าเฟนด์จะฆ่าเขา ท้ายที่สุดแล้ว ตอนนี้พวกเขาสองคนก็หมดประโยชน์แล้ว ถ้าพวกเขาปล่อยเขาสองพี่น้องไป ก็มีโอกาสมากที่พวกเขาจะกลับไปรายงานเรื่องที่เกิดขึ้นแก่สำนักวายชนม์ อันที่จริงหากเขาเป็นเฟนด์ เขาจะไม่มีวันปล่อยตัวเองไป ดัดลีย์หายใจเข้าลึก ๆ และพูดด้วยปากที่สั่นเทา “อย่าห่วงไปเลย นายท่าน ผมจะไม่ขายคุณให้พวกเขารู้อย่างแน่นอน ท้ายที่สุด คนพวกนั้นยังคงอยู่ในแนวค่ายกล คุณก็แค่ทิ้งเราไว้ที่นี่และพวกเราจะอยู่ที่นี่สักพักก่อนกลับเข้าไป” คำพูดของเขาค่อนข้างตะกุกตะกักเพราะเขาหวาดกลัวจนลิ้นพันกัน เฟนด์หัวเราะเบา ๆ “ฉันเป็นคนรักษาคำพูด และฉันจะทำตามที่สัญญาเอาไว้ แม้ว่าการฆ่าพวกนายในตอนนี้จะเป็นทางเลือกที่ดีกว่าสำหรับเรา แต่ฉันจะฝากอะไรบางอย่างไว้ในร่างกายของพวกนาย ซึ่งมันจะหายไปเองในเวลาประมาณสองวัน ฉันขอแนะนำให้พวกนายทั้งคู่อยู่ที่นี่และไม่หนี