บทที่ 2051

“การเดินทางเที่ยวนี้ผมหวังเอาไว้ว่าตัวเองจะได้รับอย่างน้อยสองร้อยคะแนน ไม่อย่างนั้นก็จะถือว่าเสียเที่ยว” จู่ ๆ แนชก็รู้สึกกระวนกระวายขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว นี่เป็นครั้งแรกที่เฟนด์มาที่นี่ จึงไม่แปลกใจหากจะเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น “บางทีลูกควรพาคนท้องที่มาที่นี่ด้วย ลูกไม่ควรมาที่นี่เพียงลำพังเลย” เขาพูดอย่างไม่พอใจ เฟนด์เก็บแผนที่และพูดว่า "เอาไว้คราวหน้าคงจะทำแบบนั้น ไม่ว่ายังไง พวกเราอยู่ที่นี่อีกสักสองสามวันและกำจัดสัตว์อสูรให้ได้มากที่สุดดีกว่า หากถึงจุดที่ยากเกินจะรับมือไหวเราก็ถอยกลับมาอยู่แถวนี้เหมือนเดิม” เฟนด์เป็นพวกตัดสินใจอะไรอย่างแน่วแน่ ดังนั้น แนชจึงเลิกพยายามเกลี้ยกล่อมเขา เวลาผ่านไปสี่วัน ห่างจากถ้ำที่พวกเขาพักอยู่หนึ่งไมล์ เฟนด์กำลังจ้องมองซากศพของสิงโตขาวเนตรโลหิตอย่างครุ่นคิด และเช่นเคย แนชยืนกำลังอยู่ข้าง ๆ เขา สิงโตขาวเนตรโลหิตไม่ได้แข็งแกร่งอะไร มันอยู่ในขั้นแรกระดับแรกกำเนิดเท่านั้น แต่บริเวณที่จะพบพวกมันได้นั้นห่างไกลยิ่งกว่าตำแหน่งของหมาป่าน้ำแข็งที่เฟนด์ฆ่าไปก่อนหน้าเสียอีก มันไกลเสียจนพวกเขาเกือบจะออกจากเขตป่าดงอสูรเสียด้วยซ้ำ เฟนด์ขมวดคิ้วและเอ่ยปากขึ้น “นี