บทที่ 1979

ภายในโลกที่มืดสนิท ซึ่งทำเอาหัวใจของคนคนหนึ่งกระเซ็นซ่าน ทุกสิ่งรอบตัวเขาถูกปกคลุมด้วยความมืด เฟนด์ยื่นมือออกไปและคลำไปรอบ ๆ ตัวตามสัญชาตญาณ แต่รอบตัวเขากลับมีเพียงความว่างเปล่า ถึงอย่างนั้นมันก็ทำให้เขารู้สึกเดินได้ลำบาก พื้นที่ที่เขาอยู่นั้นแตกต่างจากพื้นที่ภายนอกอย่างสิ้นเชิง และความมืดของที่นี่ไม่อาจเทียบได้กับความมืดของด้านนอก ถ้าเขาเปรียบเทียบพื้นที่ภายนอกเหมือนน้ำพุใสในบ่อหิน พื้นที่นี้ก็เหมือนกับโจ๊กที่ปรุงสุกแล้วเพราะบรรยากาศหนาแน่นจนบรรยายไม่ถูก เขากำมือทั้งสองข้างเป็นกำปั้น และดูเหมือนว่าเขาจะไขว่คว้าพื้นที่รอบตัวเขาไว้ในมือได้ นี่คือพื้นที่ส่วนกลางของหอเจตสิกไม่ผิดแน่ และยังเป็นสถานที่ที่สามารถช่วยเขาปรับปรุงทักษะยุทธได้ อันที่จริง จากสิ่งที่โนเอลบอกเขาสามารถรับรู้ได้ว่ามันไม่ง่ายเลยที่จะฝึกฝนตัวเองที่นี่ แต่เขาไม่ถอยหนีและเดินไปข้างหน้าอีกสองก้าว ขณะที่เขากำลังจะเดินไปข้างหน้าอีกครั้ง เสียงลมกระโชกแรงที่พัดผ่านยอดไม้ทำให้เขาตกใจโดยไม่รู้ตัว หลังจากนั้นก็มีลมอีกระลอกหนึ่งพัดมาทางเขา ลมกระโชกแรงนี้แตกต่างจากลมปกติภายนอก มันพัดตรงเข้าหาเฟนด์โดยไม่สนว่าน่าจะเป็นผิวหนังหรือ