บทที่ 1957

แอมโบรสถึงกับพูดไม่ออกเมื่อผู้อาวุโสลีประเมินเฟนด์เช่นนั้น แต่เซฟไม่รู้สึกเหมือนเขา เขาไม่เชื่อว่าเฟนด์จะให้อภัยเขาสำหรับสิ่งที่เขาทำกับชายหนุ่มในวันนี้ เขาสูดหายใจเข้าเต็มปอด แต่สีหน้าของเขายังคงมืดมน เป็นความรู้ทั่วไปว่านักสู้ส่วนใหญ่ต่างก็มือเปื้อนเลือดด้วยกันทั้งนั้น อาการอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ของแอมโบรสแปรเปลี่ยนเป็นความสุขเมื่อเขาเห็นสีหน้ามืดมนของเซฟ พวกเขาขัดแย้งกันอยู่เสมอ และแอมโบรสก็ภาวนาอีกฝ่ายหายไปจากโลกนี้อยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน การได้เห็นเขาเป็นเช่นนี้ทำให้เขายิ้มด้วยความยินดี เขาเดินไปหาเฟนด์และตบไหล่ของชายหนุ่มเพื่อแสดงความยินดี “ผู้อาวุโสลีไม่ชมใครง่าย ๆ หรอกนะ คุณคือเฟนด์ วู๊ดใช่ไหม? อนาคตคุณอาจแซงหน้าฉันไปไกลเลย” แอมโบรสพูดติดตลก เสียงของฝูงชนเริ่มดังขึ้นอีกครั้ง เมื่อมีคำพูดออกจากปากของแอมโบรส ผู้เข้าสอบทุกคนเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยา “ฉันได้ยินมาว่าตำหนักสองกษัตริย์มีศิษย์ภายนอกประมาณสามพันคน เฟนด์ วู๊ดคนนี้ยังไม่ได้เป็นศิษย์ภายนอกอย่างแท้จริงเลยด้วยซ้ำ แต่เขากลับอยู่ในสามร้อยอันดับแรกแล้ว หมายความว่าเขาแข็งแกร่งกว่าอีกคนอีกเก้าในสิบส่วนของตำหนักเชียวนะ! ฉันพนันได้เลยว่าภาย