บทที่ 1945

เขาก้าวไปข้างหน้าเป็นก้าวใหญ่ ๆ และรูปลักษณ์ที่แข็งแรงของเขาทำให้เขาดูเหมือนชายผู้เต็มไปด้วยพลัง ราวกับว่าหมัดเดียวจากเขาเพียงพอที่จะฆ่านักสู้สองคนในขั้นสูงระดับติดตัว ฝูงชนแยกย้ายหลีกทางให้เขาและเฝ้าดูเขาก้าวขึ้นเวทีไป เมื่อไปถึงที่นั่นเจอรัลด์ใช้เวลาวิเคราะห์ออบซิเดียนราวกับว่าเขาต้องการฟื้นความทรงจำของตัวเอง เขาแตะออบซิเดียนเบา ๆ และพูดอย่างสบาย ๆ ว่า “ฉันจะแสดงให้พวกนายเห็นถึงความหมายที่แท้จริงของคำว่าอัจฉริยะและพลัง” ฝูงชนที่เงียบก่อนหน้านี้ส่งเสียงกึกก้องเมื่อได้ยินเช่นนั้น แม้แต่เฟนด์ก็ยังพบว่ามุมปากของเขาเริ่มมีรอยยิ้มเย้ยหยัน ในตอนแรกเฟนด์รู้สึกว่าเจอรัลด์ดีกว่ามอร์ตันมาก อย่างน้อยเจอรัลด์ก็ไม่ได้โอ้อวดตัวเอง ต่างจากมอร์ตันที่มักพล่ามถึงแต่ความแข็งแกร่งของตัวเอง นั่นทำให้เขาดูเป็นคนเหลาะแหละ แม้ว่ามอร์ตันจะมีอำนาจขนาดนั้นจริง ๆ แต่ก็ถือเป็นเรื่องน่าขัน สิ่งที่เจอรัลด์ทำเหมือนเป็นการว่าแต่เขาอิเหนาเป็นเอง แต่การที่ก่อนหน้านี้เจอรัลด์ไม่อวดตัวเองไม่ได้หมายความว่าเขาไม่มั่นใจในตัวเอง แถมเขายังโอ้อวดตัวเองได้ดียิ่งกว่ามอร์ตันเสียอีก เขาต้องการแสดงให้เห็นว่าอัจฉริยะที่แท้จริงเป็