บทที่ 1752

"อะไรนะ! มีคนเข้ามาหลายหมื่นคน?” เนื่องจากป้อมปราการวิตต์มอร์อยู่ใกล้กับผืนป่ามากที่สุด ทุกคนจึงมุ่งหน้าไปที่นั่นก่อน เมื่อปู่ของอาเธอร์รู้เรื่องดังกล่าว เขาก็ผุดตัวขึ้นจากเก้าอี้ด้วยความตกใจ จนตาแทบจะถลนออกมานอกเบ้า "ใช่ครับปู่ ให้เราปรึกษากับหัวหน้าป้อมปราการก่อนว่าเราควรทำอย่างไร อ่า เรื่องที่คนพวกนั้นเข้ามาที่นี่นั้นไม่ใช่ประเด็นสำคัญหรอก ที่สำคัญกว่านั้นก็คือมีสมาชิกจากเผ่ากระหายเลือดหลายคนได้เข้าไปค้นหาสมบัติตามภารกิจของเผ่าอยู่หลายคน ตอนนี้พวกนั้นได้พบกับคนจากโลกข้างนอกเหล่านั้นแล้ว คุณหนูเฮเลน่าและคนอื่น ๆ คงตายไปแล้ว!” เมื่อพูดถึงเฮเลน่า อาเธอร์ก็รู้สึกสงสารเธอจับขั้วหัวใจ เขาเกลียดตัวเองที่อ่อนแอเกินไป ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่เลือกที่จะละทิ้งเธอที่อยู่ในสถานการณ์คาบลูกคาบดอกเช่นนั้น ผู้อาวุโสอ่านใจอาเธอร์ออกได้เลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ ก่อนกลอกตาอย่างไม่แยแส “เจ้าหลานงี่เง่า คุณหนูเฮเลน่าอะไรของแก อย่าลืมว่าแกเป็นหลานชายของผู้อาวุโสแห่งป้อมปราการวิตต์มอร์เชียวนะ แกจะติดใจผู้หญิงจากโลกข้างนอกนั่นไม่ได้ เข้าใจไหม? คนพวกนั้นจะเทียบกับเราได้อย่างไร?” ตอนที่ผู้อาวุโสพูด เขาก็เหลือ