บทที่ 1717

“ฮ่าฮ่า… ไปดูกันเถอะ ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นอย่างไร เมื่อเราไปถึงที่นั่นเราก็จะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเราก็ถือเป็นอัจฉริยะรุ่นเยาว์ และพวกเราทุกคนก็อยู่ในระดับเทพสูงสุด เราต้องกลัวอะไรอีก” อาเธอร์หัวเราะเสียงดังและดูไม่แยแสอะไรเท่าไหร่ พวกเขาอยู่ในระดับเทพสูงสุดและถือว่าโดดเด่นในหมู่คนรุ่นเยาว์ พวกเขาสามารถเอาชนะผู้คนได้มากมาย แม้ว่าเมื่อเทียบกับอัจฉริยะรุ่นเยาว์ที่แท้จริงแล้ว พวกเขาจะยังตามหลังคนเหล่านั้นอยู่เล็กน้อย แต่พวกเขาก็ยังสามารถเอาชนะพวกที่เยาว์วัยดว่าได้ 80% ถึง 90% เลยทีเดียว ความกังวลก่อตัวในใจของเอลล่าเมื่อเธอได้ยินการสนทนาของพวกเขา หลังจากใคร่ครวญแล้ว เธอก็หันไปหาอาเธอร์และพรรคพวก “ฉันมาคิดดูแล้วนะนายน้อยอาเธอร์ ถึงฉันกลับบ้านไปฉันก็ไม่มีอะไรให้ทำ ฉันว่าฉันตามพวกคุณเข้าไปในป่าดีกว่า” คำตอบของเธอสร้างความยินดีให้กับอาเธอร์ผู้ซึ่งรู้สึกพอใจอยู่ลึกเมื่อคิดว่าเสน่ห์ของเขาเอาชนะใจเธอได้ นั่นเป็นเหตุผลที่เธอละทิ้งความเขินอายและเอ่ยปากออกมาอย่างกล้าหาญ “ไม่ใช่ปัญหา ฮ่า ๆ! ยิ่งไปกันเยอะ ๆ ก็ยิ่งสนุก ไปกันเถอะ!" อาเธอร์หัวเราะเสียงดัง เขาพอใจกับตัวเองมาก จากนั้นเขาก็คิดถึงวิธีท