บทที่ 1602

“ตอนนี้ตระกูลคาเบลโลสนิทชิดเชื้อกับตระกูลวู๊ดมาก สถานการณ์แตกต่างจากเมื่อก่อนอย่างสิ้นเชิง ดังนั้นจึงไม่แปลกเลยที่เควิน คาเบลโลจะอยู่ที่บ้านพักของตระกูลวู๊ด แต่ทำไมตระกูลเฮมเพอร์ลีถึงอยู่ที่นั่นด้วย?” ขณะที่เธอคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ บนหน้าผากของลิลลี่เกิดริ้วรอย เธอพึมพำด้วยความสงสัยบางอย่าง "ใช่ ถ้าคุณไม่ท้วง ผมก็คงไม่สังเกตเรื่องนี้เช่นกัน มันแปลกจริง ๆ ทำไมสมาชิกในตระกูลเฮมเพอร์ลี ถึงอยู่ที่นั่น? แถมพวกเขายังเสนอตัวช่วยตระกูลวู๊ดในการต่อสู้อีกต่างหาก!” คิ้วของโจเอลขมวดเข้าหากันเมื่อได้ฟังคำทักท้วงของลิลลี่ เขาเริ่มคิด “ตระกูลเฮมเพอร์ลีอยู่ในสถานะที่เป็นกลางมาโดยตลอด และพวกเขามักจะไม่ค่อยมีปากเสียง ไม่พยายามทำให้ตระกูลอื่นขุ่นเคืองหรือพินอบพิเทา แล้วทำไมพวกเขาถึงมาอยู่ในบ้านพักของวู๊ดล่ะ?” ผู้อาวุโสตระกูลลาโกริโออดไม่ได้ที่จะพึมพำออกมา ไม่นาน ลิลลี่ก็นึกอะไรออกได้อย่างรวดเร็ว ดวงตาของเธอเป็นประกาย "เดี๋ยว! ฉันรู้! ต้องใช่แน่ ๆ เราไม่รู้เลยว่าตระกูลใดได้รับลูกบอลหินจากเขาเหมันต์กระจ่างใช่ไหมล่ะ? ตอนนี้ดูเหมือนว่าลูกบอลหินนั่นจะต้องอยู่ในมือของตระกูลเฮมเพอร์ลี! พวกเขาต้องได้