บทที่ 1592

“เรามาที่นี่ทำไมน่ะหรือ? นายท่านวู๊ด เข้าเรื่องเลยแล้วกัน ลูกชายของคุณฆ่าลูกชายทั้งสองคนของผมและทำให้พวกเราหลายตระกูลที่นี่ต้องเผชิญกับสูญเสียครั้งใหญ่ในการแข่งขันครั้งก่อน! ถึงเวลาแล้วที่เราจะต้องสะสางเรื่องนี้กัน ว่าไหม?” เควนตินหัวเราะออกมาเสียงดัง ความโหดเหี้ยมฉายชัดในดวงตาของเขา “เฟนด์ ในที่สุดเราก็พบคนฆ่าลูกชายทั้งสามคนของฉันแล้ว! และเป็นนายนั่นแหละ! ฉันต้องการคำสารภาพและคำอธิบายจากนาย!” แดริล หัวหน้าตระกูลนอร์แมนยืนมองมาข้างหน้าและถามเฟนด์ด้วยสายตาที่ชั่วร้าย น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง "ใช่! ผมฆ่าพวกเขาทั้งสามคนเอง กฎของการแข่งขันอนุญาตให้ผมทำเช่นนั้นนี่นา อีกอย่างลูกชายของคุณก็ต้องการฆ่าผม จะให้ผมยืนอยู่รอให้พวกเขามาฆ่าผมเฉย ๆ ผมก็ทำไม่ได้หรอก เห็นด้วยไหม?” เฟนด์ยักไหล่อย่างไม่แยแส เขากล้าที่จะยอมรับการกระทำของตัวเองโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย "ฮึ! ไอ้ส*รเลว! เป็นแกนี่เอง! ฉันรู้แล้ว! คุณกล้าที่จะยอมรับว่าฆ่างั้นสินะ?” แดร์ริลเดือดดาลราวกับลาวาเมื่อได้ยินคำสารภาพของเฟนด์ เขาโกรธมากจนกำหมัดแน่น สมาชิกตระกูลนอร์แมนคนอื่น ๆ ต่างจ้องมองไปที่เฟนด์ด้วยความโกรธไม่ต่างกัน