บทที่ 1211

หลังจากที่จัดการกับคู่ต่อสู้ทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว เจอรัลด์ก็โยนแท่งเหล็กทิ้งไป จากนั้นนาโอมิก็รีบวิ่งไปที่รถเพื่อช่วยพยุงเชอรี่ออกมา เชอรี่ที่กำลังอ่อนแรง ตกใจสุดขีดที่ได้เห็นภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ หากชายเหล่านั้นได้แตะต้องตัวเธอ และทำให้เธอต้องแปดเปื้อน เธอคงไม่มีหน้าที่จะอยู่บนโลกใบนี้อีกต่อไป เพราะความทรงจำที่เลวร้ายเหล่านั้นคงจะตามหลอกหลอนเธอไปจนชั่วชีวิต! การที่เธอถูกบังคับให้ทำหลายสิ่งหลายอย่างโดยไม่เต็มใจบ่อยครั้ง ส่งผลให้สภาพจิตใจของเธอย่ำแย่พออยู่แล้ว หากคนพวกนั้นมาทำเรื่องเลวร้ายกับเธออีก เชอรี่คิดว่าการฆ่าตัวตายเพื่อหนีความทุกข์ก็คงจะเป็นอีกทางเลือกหนึ่งของเธออย่างแน่นอน แต่ตอนนี้ คุณครูของเธอมาอยู่ตรงนี้กับเธอแล้ว เชอรี่ที่กำลังหลั่งน้ำตาก็โผเข้ากอดนาโอมิ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น “ค คุณครูนาโอมิ! ค คุณดีกับหนูมาตลอด แต่หนูก็ยัง หนู…หนู…หนูมันเป็นคนโง่เง่า! โง่เง่า อย่างไม่น่าให้อภัย…!” นาโอมิปลอบโยนเด็กหญิงที่กำลังร้องไห้ ก่อนจะตอบว่า “ไม่เป็นไรนะจ๊ะ ครูเข้าใจ… ครูไม่โทษหนูหรอกนะ…ที่หนูทำแบบนี้ ก็เพราะว่าคุณแม่ของหนูล้มป่วยใช่ไหม? ทำไมหนูถึงไม่เล่าใ