บทที่ 100

”พี่จะไปหรือเปล่า?" อี้ จิ่นหลี ถาม หลิง อี้หราน พยักหน้า “ไปสิ แต่นาย... ” เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “นายอยากไปกับฉันไหม?" เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงพูดว่า "ผมต้องทำงานล่วงเวลาในวันส่งท้ายปีเก่า เจ้านายของผมบอกว่า ผมจะได้รับค่าจ้างเป็นสามเท่าถ้าผมทำ พี่ให้ที่อยู่ผมดีไหม ผมจะไปหาในวันถัดไป" “อย่างนั้นก็ได้” หลิง อี้หราน กล่าว อย่างไรก็ตามจากนั้นเธอก็กัดริมฝีปากและพูดอย่างลังเลว่า "แต่เมื่อนายไปพบฉันที่นั่น ญาติของฉันบางคนอาจจะทำให้นายลำบากใจ ถ้าเป็นอย่างนั้นอย่ารังเกียจพวกเขาเลยนะ" อี้ จิ่นหลี ยิ้มให้เธอ "ไม่ต้องห่วง ผมจะไม่สนใจมันหรอก" ในตอนนี้เธอเป็นคนเดียวที่เขาห่วงใย ยิ่งใกล้ถึงวันเทศกาลฤดูใบไม้ผลิผู้คนบนท้องถนนก็จะพบเห็นได้น้อยลง หลายคนเดินทางกลับภูมิลำเนาแล้ว บ้านเกิดของแม่ของเธอเป็นเมืองเล็ก ๆ ในเขตชานเมืองของเมืองเฉิน อยู่ไม่ไกลและใช้เวลาเดินทางโดยรถประจำทางประมาณชั่วโมงครึ่งเท่านั้น ด้วยเหตุนี้เธอจึงไม่รีบร้อนที่จะรีบซื้อตั๋วรถบัสกลับบ้านกับคนอื่น ๆ ในขณะที่หลิง อี้หราน จองตั๋วอยู่เธอถามอี้ จิ่นหลี "จิน นายมี บัตรประชาชนอยู่กับตัวไหม ฉันจะจองตั๋วให้นายเอง" แท้ที่จริ