บทที่ 97

"ผมชอบนะ" อี้ จิ่นหลี ยิ้มเล็กน้อยและวางป้ายในมือของเขาลง “พี่สาว ผมจะซื้อเสื้อกันหนาวให้พี่สักพันตัวหรือหมื่นตัวในอนาคต พี่จะได้ใส่เท่าที่พี่ต้องการเลย” “หนึ่งพันหรือหมื่น ฉันจะใส่มันทั้งหมดได้อย่างไร?” หลิง อี้หราน อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “อย่างไรก็ตาม ให้ฉันวัดขนาดมือของนายหน่อยนะ" ขณะที่เธอพูดเธอหยิบไม้บรรทัดหนังและจับมือเขาเพื่อทำการวัด เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย เขารู้สึกได้ว่ามือของเธอเย็นมากเมื่อสัมผัสถูกผิวหนัง “อย่าถักเลย มือของพี่เย็นมากนะ” เขากล่าว "ไม่เป็นไรหรอกน่า นี่ อย่าขยับมือสิ ไม่อย่างนั้นจะวัดได้ไม่ดีนะ” เธอพึมพำก่อนจะจับมือเขาอีกครั้งและปรับตำแหน่งนิ้วของเขาอีกครั้ง "ตอนนี้เราอยู่ในบ้านมันก็เลยไม่หนาวขนาดนั้น ไม่ว่าจะเป็นในตอนเช้าข้างนอกหรือตอนที่ฉันกวาดถนนในตอนกลางคืน ตอนนี้อากาศจะหนาวมาก แม้ว่าฉันจะสวมถุงมือในช่วงเวลานั้นก็ตาม มือของฉันจะเย็นมากจนแทบไม่รู้สึกเลย” ดวงตาของอี้ จิ่นหลี ดูเหมือนจะถูกปกคลุมไปด้วยหมอกบาง ๆ ซึ่งปกคลุมความรู้สึกผิดไว้ในดวงตาของเขา อันที่จริง... เขาสามารถทำให้เธออยู่ห่างจากชีวิตแบบนี้ได้อย่างง่ายดายและไม่ต้องให้เธอทำงานหนักแบบนี้ บางทีในตอนแ