บทที่ 723

แต่หลังจากพบหวา ลี่ฟาง เขากลับไม่ได้มอบชุดให้เธอ เขาไม่รู้ว่าทำไม เช่นเดียวกับสร้อยข้อมือเงินเส้นเล็ก เขาก็ไม่ได้มอบมันให้ลี่ฟางเช่นกัน ราวกับว่าถ้าเขามอบมันให้กับลี่ฟาง ความคิดทั้งหมดของเขาจะจบลง ‘นี่มันเกิดบ้า... อะไรขึ้น?’ สองวันที่เขาคิดได้คือคำพูดที่เธอพูดตอนที่เธอปวดหัวในเมื่อวันก่อน ‘นั่นเป็นเรื่องไร้สาระจริง ๆ เหรอ?’ รอยแดงบนข้อมือของเขาจางลง แต่ความรู้สึกที่เธอจับมือของเขาเอาไว้ ยังคงอยู่ที่นั่น “หลิง อี้หราน บอกมาสิว่านั่นคือเรื่องจริง!” กู้ ลี่เฉินพึมพำขณะที่มือของเขาโอบรอบชุดเดรสสีม่วงยาวที่แขวนอยู่ในตู้เสื้อผ้า เหมือนได้กอดคนรักที่สนิทสนมที่สุด... ... “อ๊า!” หลิง อี้หรานตื่นขึ้นมาท่ามกลางความมืด แต่เมื่อเธอสัมผัสหน้าผากของเธอ เธอกลับพบกับหน้าที่เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ เธอฝันอีกแล้ว ในความฝัน เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ กำลังแบกเด็กชายไว้บนหลังของเธอขณะที่เธอเดินบนเนินเขา เธอสัมผัสได้ถึงความเหน็ดเหนื่อยของเด็กหญิงตัวน้อย แต่เด็กหญิงในความฝันของเธอยังคงยืนหยัดราวกับว่าเธอจะไม่ทิ้งเด็กชายไว้ตามลำพัง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม เธอฝันถึงความฝันนี้บ่อยขึ้นเรื่อย ๆ ในช่วงนี้ และฉา