บทที่ 717

จากนั้นกู้ ลี่เฉินก็สังเกตเห็นหวา ลี่ฟาง ความโศกเศร้าแวบเข้ามาในดวงตาของเขาทันที ‘เกิดอะไรขึ้นบฉัน? ลี่ฟางอยู่ที่นี่แล้ว ฉันจะสงสัยอะไรอีก?’ ‘หรือฉันควรจะพูดว่า... ฉันกำลังหวังอะไรอยู่?’ ในที่สุด กู้ ลี่เฉินก็ปล่อยมือออกจากเธอและหลิง อี้หรานก็ดึงมือกลับมาอย่างรวดเร็ว อี้ จิ่นหลีอุ้มหลิง อี้หรานไว้ในอ้อมแขนของเขาด้วยใบหน้านิ่งขรึม “จิน ฉันเดินเองได้” หลิง อี้หรานพูดอย่างรวดเร็ว “พี่เพิ่งปวดหัว ให้ผมพาพี่ไปที่รถดีกว่า” อี้ จิ่นหลีพูดขณะที่เขาเดินไปที่ทางออกของงาน กู้ ลี่เฉินเฝ้าดูจนกระทั่งพวกเขาหายไปจากสายตา จากนั้นเขาก็หรี่ตาลงและเห็นรอยแดงบนข้อมือของเขา แม้ว่าอี้ จิ่นหลีจะบีบมือของเขาจนแน่น แต่ตอนนี้เขากลับรู้สึกเจ็บปวดที่ข้อมือเท่านั้น “ลี่เฉิน เป็นอะไรไหม? เจ็บไหม?” หวา ลี่ฟางมองดูข้อมือของกู้ ลี่เฉินด้วยแววตาเจ็บปวด แล้วพูดด้วยความไม่พอใจ “อี้ จิ่นหลีทำเกินไป ถ้าเขาหักมือของคุณจริง ๆ ฉันก็ยอมสละชีวิตเพื่อเอาความยุติธรรมมาให้คุณ” เธอพูดราวกับว่าเธอกล้าหาญและเต็มใจทำทุกอย่างเพื่อกู้ ลี่เฉิน แต่กู้ ลี่เฉินกลับคิดว่าคำพูดของเธอเป็นเรื่องตลก ตอนที่เขาเผชิญหน้ากับอี้ จิ่นหลี ล