บทที่ 605

เธอเคยพูดว่า “เรียกฉันว่าพี่สิ” เธอถือว่าเขาเป็นครอบครัวตั้งแต่ตอนนั้น เธอมักจะเรียกเขาว่า “จิน จิน...” การที่เธอเรียกเขาว่าจินเป็นคำพูดที่อ่อนโยนที่สุด ทำให้เขาเสพติดเธอ เขาอยากได้ยินเธอเรียกเขาแบบนั้นไปตลอดชีวิต “จิน... จิน...” เธอเรียกเขาอีกครั้ง... ทำไมเสียงร้องของเธอเหมือนเสียงสะอื้นล่ะ? เธอ... ร้องไห้? อี้ จิ่นหลีค่อย ๆ ดึงสติของตัวเองกลับมา เขาเห็นใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาของหลิง อี้หราน เธอ… กำลังร้องไห้เหรอ? เขาทำร้ายเธอเหรอ? ใช่ เขาต้องการให้เธอพิสูจน์ให้เขาเห็นว่าเธอคลั่งรักเขาแค่ไหนและเธอต้องการเขามากขนาดไหน เขาถึงพาเธอขับรถมาที่นี่ ตอนนี้ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา ผิวขาวเนียนเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำและดวงตาของเธอดูหวาดกลัว เขา... ทำให้เธอกลัวหรือเปล่า? ทั้งหมดเป็นเพราะกู้ ลี่เฉินที่เขาไม่มีความเป็นตัวเอง! “พี่กลัวผมเหรอ?” เขาถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ร่างกายของเธอสั่นเทา กลัวอย่างนั้นเหรอ? ใช่ เธอกลัว ไม่ว่าเธอจะร้องไห้และดิ้นรนอย่างไร ทั้งหมดกลับดูไร้ประโยชน์ เธอรู้สึกว่าไม่คุ้นเคยกับเขาเลยสักนิด เธอมองออกไปด้านนอกแล้วเห็นแต่ความมืดมิด มีเพียงลมหนาวที่พัดผ่าน ตอนนี้เธอ