บทที่ 594

กวาน ลี่หลี่พูดอะไรไม่ออก ทันใดนั้น เพื่อนร่วมงานคนหนึ่งที่มักจะอยู่ฝ่ายตรงข้ามกับกวาน ลี่หลี่ก็เย้ยหยันและกล่าวว่า “นี่ ใครบางคนตั้งใจจะทำให้อดีตเพื่อนร่วมงานอับอายแต่กลับต้องอับอายเสียเอง บางทีพรุ่งนี้เธออาจจะไม่ได้เป็นทนายแล้ว เช่นเดียวกับอดีตเพื่อนร่วมงาน นี่เป็นตัวอย่างที่ดีสำหรับทนายมือใหม่!” ใบหน้าของกวาน ลี่หลี่ซีดลงทันที ปากที่เคยพูดพล่อย ๆ กลับนิ่งเงียบ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก ถ้ามันเกิดขึ้นจริง เธอคงกลายเป็นเรื่องตลกสำหรับพวกทนายคนอื่น ๆ ต่อจากนี้ไป! ถ้าเธอรู้ว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้น เธอจะไม่มีวันลงมือทำมัน! ... หลิง อี้หรานเดินลงมาถึงชั้นล่างของอาคาร แต่ก่อนที่เธอจะเดินไปถึงจักรยานไฟฟ้า กู้ ลี่เฉินก็วิ่งมาคว้าแขนของเธอไว้ “ทำไมคุณถึงอยากเตร็ดเตร่ไปทั่วบนถนนในชุดเสื้อขาวบางเฉียบแบบนี้มากกว่ายอมรับน้ำใจจากผม? คุณเกลียดผมเหรอ? นั่นเป็นเหตุผลที่คุณไม่อยากแตะต้องข้าวของของผมเลยงั้นเหรอ?” หลิง อี้หรานพยายามดึงแขนออกจากมือของเขา แต่มันกลับไม่เป็นผล เขาจับแขนเธอแน่นขึ้น “ฉันแค่คิดว่ามันคงจะยุ่งยากถ้าต้องคืนเสื้อสูทให้คุณ ตอนนี้อากาศร้อน อีกไม่นานเสื้อฉันก็คงจะแห้ง”