บทที่ 308

นอกจากนี้ ถ้าผู้ชายอย่างเขาตกอยู่ในอันตราย มันก็ไม่สำคัญอะไรเลย แม้ว่าเธอจะคุกเข่าหรือไม่คุกเข่าก็ตาม ถึงแม้ว่าเธอจะหักขาตัวเอง มันก็ไม่ได้ส่งผลดีอะไรต่อเขาเลย ความเงียบของเธอ ทำให้แววตาของเขาพล่ามัว เขาสตาร์ทรถและขับไปโดยที่ไม่พูดอะไรต่อ ในตอนนั้น หลิง อีหราน ก็ไม่มีความรู้สึกอะไรเลยนอกจากนิ่งเงียบ และอึดอัดในตอนที่อยู่ในรถ วันรุ่งขึ้น หลิง อี้หราน ไปหาชิน เหลียนอี เธอทั้งสองหาโต๊ะอารหารนั่งในร้านอาหารที่อยู่ใกล้ ๆ กับบ้านของชิน เหลียนอี เมื่อเธอมองไปที่เพื่อนสนิทของเธอ ก็เห็นว่ามีรอยคล้ำรอบดวงตาที่เห็นได้ชัด หลิง อี้หราน คิดว่าเมื่อคืนเธอคงนอนไม่ค่อยหลับ “เมื่อวานนี้หลังจากที่เธอกลับมาบ้าน มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ?” หลิง อี้หราน ถาม “อย่าไปพูดถึงมันเลย ตอนที่ฉันกลับไปถึงบ้าน พ่อแม่กำลังเตรียมทำโทษฉัน ฉันเกือบโดนนั่งคุกเข่าบนกระดานซักผ้า” ชิน เหลียนอี กล่าว หลิง อี้หราน ทำหน้าสงสัย “ทำไมเธอไม่บอกกับพวกเขา เกี่ยวกับเรื่องไป๋ ทิงซิน?” “เอ่อ... ฉันบอกพวกเขาว่า เพื่อนที่ฉันไม่ได้เจอมานาน แค่แกล้งฉันเล่นนิดหน่อย แต่ฉันเผลอบอกพวกเขาไป แต่ทั้งหมดนั้นมันไม่ใช่เรื่องจริง” ชิน เหลียน